Ik ben gestopt met het tellen van de dagen waarin we leven in bubbels, onze handen regelmatig ontsmetten en mondmaskers dragen waar moet. Ik hou me zoveel mogelijk aan de maatregelen en probeer de kinderen ook blijvend te motiveren om dit te doen.
Ik wil niet spreken van het “nieuwe normaal”, want dit is niet normaal. Het is eerder flexibeler omgaan met de realiteit en ondertussen proberen zo normaal mogelijk door het leven te gaan. Lees verder
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog een blog schreef en ondertussen is de tijd voorbij gevlogen. Ik heb niet stilgezeten, heb gehold van her naar der en ben onderweg mezelf wat kwijt geraakt. Te druk op het werk, te druk thuis, te druk overal en dan doe ik waar ik goed in ben: zorgen dat iedereen zijn draai vindt, dat alles zo vlot mogelijk verloopt en ervoor zorgen dat niemand zich zorgen hoeft te maken want ‘het lukt me wel’ en ‘ik heb alles onder controle’.
En dan komt de weerbots. Zo sluipend, onderhuids voelde ik wel dat er iets niet klopte, maar natuurlijk werd het me pas duidelijk als ik stond te wenen om de wasmachine die niet meer werkte (terwijl achteraf bleek dat er niets aan de hand was). Lees verder
Ik beschouw mezelf niet echt als een super-positief mens. Ik probeer er wel zoveel mogelijk het beste van te maken, dat wel. Ondanks het feit dat ik een grondige hekel heb aan de ochtenden (ochtendstijfheid weet je wel), probeer ik verder te kijken en me elke ochtend opnieuw in te prenten dat het wèl de moeite waard is om op te staan. Niet altijd even gemakkelijk, maar het moet.
September… Het blijft toch altijd een maand waarin ik blijf zwemmen met mijn hoofd krampachtig boven water.
“Mama, de volgende spreekbeurt die we hebben, mogen we het onderwerp zelf kiezen. Ik heb gekozen om het te hebben over ‘mijn gezin’. Ik weet het, mama”, ondertussen roefelend in mijn haren, “je praat niet graag over je reuma. Maar ik ga dat wel doen.” Slik. Mijn dochter, bijna tien jaar, heeft het er minder moeilijk mee dan ik. Blijkt. Lees verder
Reuma In Mij 