September… Het blijft toch altijd een maand waarin ik blijf zwemmen met mijn hoofd krampachtig boven water.

Omdat ik weet dat die maand er aan zit te komen, probeer ik zoveel mogelijk op voorhand te doen: nodige schoolspullen aankopen – liefst mèt de kinderen, anders moet ik sowieso nog eens terug omdat ik iets vergeten ben of omdat het net dàt niet is wat ze nodig hebben – kaftpapier en etiketten in aanslag om te kaften, turn- en zwemzakken mooi ingepakt en klaar, schoenen en kledij checken in functie van hobby’s,… en toch hoort het op-het-laatste-nippertje-nog-naar-de-winkel-moeten-hollen er steevast bij.

Net als elke ouder is het lopen van hier naar ginder. Zoeken naar dat ‘ideale’ evenwicht waardoor je lekker mee kan met de flow zonder al te veel zorgen en stress. (Bestaat dat????) Zoeken naar die ideale planning, zowel praktisch maar ook op financieel vlak. En toch gebeurt het elk jaar opnieuw: in september krijgt niet alleen onze planning, maar ook ons budget rake klappen.

Het stopt niet bij de zoon die dacht dat zijn schoenen toch nog pasten, maar dan toch een maatje groter nodig heeft. De dochter die van de podoloog nieuwe podologische zolen moet, mèt inderdaad een maatje meer. (En bij beiden stopt het natuurlijk niet bij de ‘gewone’ schoenen, neen: ook sportschoenen, stapschoenen,…) Inschrijvingsgelden voor de sportclubs, benodigdheden voor de hobby’s, allerlei tijdschriften die besteld moeten worden op school (want we willen onze kinderen toch geen koppietjes geven terwijl buurman of -vrouw lief een mooi artikel in kleur krijgt),… En noem maar op.

Omdat tijdens de zomervakantie de opvolgingsbezoeken bij de specialisten op een lager pitje stonden, komen deze er ook aan. Zonder zeveren: je kan me in september minstens 1x per week in het ziekenhuis vinden. Opvolging bij dermatologie, reumatologie, cardiologie,… Het minste wat ik kan zeggen is dat ik zorg voor werkgelegenheid in het ziekenhuis 😉

Dit alles heeft niet alleen een impact op onze financiële situatie, maar ook gewoon op die prachtige praktische planning. Want ondertussen moet ik ook gewoon gaan werken. Ondertussen loopt de opleiding disability management gewoon door (en moet ik dringend eens tijd inplannen om te gaan studeren!!!). Ondertussen moet ik met de kinderen nog naar de kapper, logopedie, orthodontie, huisarts,… Ondertussen moeten diezelfde kinderen op tijd gebracht en gehaald worden naar/van school, hobby’s,… en moeten we nog denken aan onszelf.

Want ja, die reuma is er ook nog en om die rustig te houden moeten we idealiter zorgen voor zo min mogelijk stress, voldoende rust, voldoende beweging, gezonde voeding, regelmatig naar de kinesitherapeut, op tijd afwisselen van houding, een goede nachtrust, niet overbelasten,…

Ik maak dus dezelfde oefening die elke ouder maakt bij het begin van een nieuw schooljaar, maar dan met dat extraatje erbovenop.

Gelukkig kan ik rekenen op de hulp van mijn ouders en schoonouders. Gelukkig heb ik een fantastische man die me bijstaat in het huishouden en naar de kinderen toe. Gelukkig heb ik een geweldige zus en vrienden waarbij ik mezelf kan zijn. Gelukkig heb ik collega’s die begrip hebben voor mijn situatie en kan ik mijn uurrooster aanpassen indien nodig. En dat alles bij elkaar maakt het echt de moeite waard. Dat alles bij elkaar maakt september haalbaar.

Dat en het feit dat september maar één maand is in een jaar. En sterker nog: er zijn al 6 dagen voorbij 😉