Ik ben gestopt met het tellen van de dagen waarin we leven in bubbels, onze handen regelmatig ontsmetten en mondmaskers dragen waar moet. Ik hou me zoveel mogelijk aan de maatregelen en probeer de kinderen ook blijvend te motiveren om dit te doen.

Ik wil niet spreken van het “nieuwe normaal”, want dit is niet normaal. Het is eerder flexibeler omgaan met de realiteit en ondertussen proberen zo normaal mogelijk door het leven te gaan.

Voor een heel lange tijd had ik geen of zeer weinig sociale contacten. Behandelingen werden opgeschort en ook de poetsvrouw mocht niet meer komen helpen. Werken ging uitsluitend van thuis uit, kinderen bleven ook zoveel mogelijk in of rond het huis en de externe zaken zoals boodschappen werden door mijn man opgevangen. Met vrienden werd niet meer fysiek afgesproken.

Mijn man en ik hebben veel gewandeld in natuurgebieden, waar de kans op contacten met anderen zo beperkt mogelijk blijft. We doen dit nog steeds. Gewoon omdat we houden van wandelen en bewegen goed is voor mijn reuma en ik gewoon ook hou van de natuur en de rust.

 

In de zomervakantie, toen opnieuw werd aangegeven dat de bubbels zich tot 5 moesten beperken, ging ik naar zee om van daaruit verder te werken en om mezelf en vooral ook de kinderen letterlijk en figuurlijk wat meer adem- en speelruimte te geven. Bewegen gaat nu éénmaal makkelijker als je naar buiten moet en ’t zeetje is voor mij de plaats waar ik het best tot rust kom.

Het was een opluchting voor ons allen dat de scholen terug konden herstarten. Hoe graag ik mijn kinderen ook zie, ik was blij om even terug ‘op adem te komen’, even terug wat meer ruimte in huis om op eigen tempo mijn dag te gaan indelen. Van maart tot en met augustus zijn we praktisch de hele tijd samen geweest. En ik moet zeggen: ik heb er ook van genoten. We deden dat goed, zo samen. Maar het was ook soms intens vermoeiend.

September is nu voorbij. Een hele maand van terug opstarten. De kinderen terug naar school, terug de poetsvrouw die helpt, de behandelingen die stilletjesaan terug opstarten (en intensiever zijn dan voorheen, want ja… maanden zonder kiné dat doet wat met een mens…) en het van thuis uit werken dat terug een regelmatiger ritme krijgt. Dat doet me goed. Echt waar.

Deze voorbije 6 maanden hebben vooral bevestigd wat ik al wist: hoe dankbaar ik mag zijn voor mijn bubbel. Mijn gezin en familie. Ik heb zo’n zalige kinderen – begrijp me niet verkeerd, niet alles ging van een leien dakje: het zijn en blijven pubers – een man en (schoon)ouder(s) uit de duizend. En daar gaat het om ❤

Mijn zus en haar gezin zag ik door de crisis te weinig, evenals mijn beste vriendin. Ook mijn ‘wandelmaatjes’ blijf ik missen en ik hoop dat we snel terug de bossen en natuur samen in kunnen trekken.

Maar voorlopig houden we het nog zoals het is. Af en toe eens afspreken, met die verdomde regels en onzekerheid sluimerend op de achtergrond, en intens genietend van de momenten dat we wel bij elkaar kunnen zijn. En ondertussen probeer ik zoveel mogelijk te werken aan mezelf zodat ik hopelijk voldoende energie opbouw om er weer volledig tegen aan te kunnen!