*** Gevoelige post ***
Ik heb het gevoel dat ik steeds meer vast kom te steken in de modder. Een soort van moeras dat me naar beneden trekt, mijn benen lam legt en me verplicht om zo stil mogelijk te gaan staan om niet dieper te zakken. De armen en handen van anderen zijn naar me uitgestrekt en ik kan er net met mijn vingertoppen aan. Net genoeg om me hoop te geven, maar net niet voldoende om me er uit te kunnen trekken.
Lees verder8u15. Het uur waarop ik me elke dag probeer ten laatste uit mijn bed te krijgen. Balancerend op die pijnlijke voeten met een stramme rug en nek, stretchend met die stijve vingers en met een sluimerend grieperig gevoel.
8u15 vandaag. Terug thuis. Net de kinderen naar school gebracht. Een eerste wasmachine heeft al een was gedraaid, de droogkast heeft de was van gisterenavond gedroogd en de was is klaar om opgeplooid te worden. Als ik dit onmiddellijk kan opplooien, betekent dat minder strijkwerk.
Ik beschouw mezelf niet echt als een super-positief mens. Ik probeer er wel zoveel mogelijk het beste van te maken, dat wel. Ondanks het feit dat ik een grondige hekel heb aan de ochtenden (ochtendstijfheid weet je wel), probeer ik verder te kijken en me elke ochtend opnieuw in te prenten dat het wèl de moeite waard is om op te staan. Niet altijd even gemakkelijk, maar het moet.
Poeh. Doodmoe en toch niet kunnen slapen. Draaien en keren. Niets aan te doen. Was ik maar zoals mijn man: van zodra het licht uitgaat en zijn hoofd het hoofdkussen raakt, ligt hij zachtjes te knorren. Heerlijk in dromenland tot de ochtend.
Reuma In Mij 