Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog een blog schreef en ondertussen is de tijd voorbij gevlogen. Ik heb niet stilgezeten, heb gehold van her naar der en ben onderweg mezelf wat kwijt geraakt. Te druk op het werk, te druk thuis, te druk overal en dan doe ik waar ik goed in ben: zorgen dat iedereen zijn draai vindt, dat alles zo vlot mogelijk verloopt en ervoor zorgen dat niemand zich zorgen hoeft te maken want ‘het lukt me wel’ en ‘ik heb alles onder controle’.

En dan komt de weerbots. Zo sluipend, onderhuids voelde ik wel dat er iets niet klopte, maar natuurlijk werd het me pas duidelijk als ik stond te wenen om de wasmachine die niet meer werkte (terwijl achteraf bleek dat er niets aan de hand was). 

Dat de emmer voller werd, wist ik wel. Het is al even dat ik thuis zeg dat het moeilijker wordt en ik niet echt een uitweg zie. Het is nu éénmaal wat het is en we moeten ermee verder: mijn man veranderde van werk, verder van huis en volgt sinds september een extra opleiding; de hobby’s van de kinderen moeten weer mee worden ingepland; de zoon sukkelt nu wat met zijn gezondheid en ook op het werk bij ReumaNet is het vollenbak.

Alsof het nog niet genoeg was, had ik de “geniale” ingeving om verlof te nemen op mijn werk om te gaan vrijwilligen op het werk van mijn man. Dat bleek achteraf verre van ideaal geweest – duhuh…

Kortom: op elk vlak ervaar ik stress, (hoge) verwachtingen en druk en ja, het helpt niet als ik mezelf die druk en stress nog eens extra opleg “want ik moet het allemaal wel kunnen”.

Voorbije maandag was de dag dat niet alleen mijn wasmachine zogezegd stukging, maar ook dat de kinesitherapeut in het ziekenhuis me met mijn neus zwaar op de feiten heeft gedrukt. Hij liet me stilstaan bij vragen zoals ‘hoe ziet jouw dag eruit? Weeg eens al je ‘moeten’ af met dingen die je graag doet en je energie geven.’ Ook de bemerking dat ik meer zou moeten sporten en bewegen, gekoppeld aan leuke contacten met vrienden en vriendinnen hakte er stevig in.

Mijn eerste reactie was ‘ik heb hier geen tijd voor’, ‘wanneer moet ik die 10 000 stappen per dag halen’, ‘3x sporten in de week? Dat lukt me nooit, want ’s avonds lukt me dat sowieso niet’, ‘overdag is er niemand waarmee ik kan sporten’ en diep in mijn hart kwam vooral de schok: ‘Vrienden? Welke vrienden? Heb ik nog vrienden? Vrienden waarmee ik vrij kan praten en die ik durf lastig vallen met hoe ik me eigenlijk wel voel?’

Het gesprek met de kinesitherapeut, dat eigenlijk gepland was om te bekijken hoe ik de pijn rond vooral mijn heupen en linkerenkel kan opvangen, draaide op veel meer uit. Ik ging niet alleen buiten met een doorverwijzing naar een andere kinesist, maar ook volledig emotioneel van slag.

Het zijn nochtans geen nieuwe dingen; eerder dingen die ik doorheen de jaren regelmatig opnieuw tegenkom en hoor. Zaken die ik regelmatig blijkbaar opnieuw dien te horen, want op het vlak van ‘aan je eigen denken’ en ‘tijd maken voor jezelf’ ben ik blijkbaar heel hardleers…

Maar goed. Ik neem graag de koe bij de horens. En nu kan dit ook weer, nu ik kan horen en plaatsen wat hij me wilde zeggen. Ik vloek elke dag op die 10 000 stappen, maar ben ondertussen wel al een aantal keren gaan wandelen, gaan fietsen en zoek naar mogelijkheden om eenvoudig meer te kunnen bewegen.

De afspraak bij de ‘nieuwe’ kiné staat vast; ik heb echt een oefentherapeut nodig die me regelmatig opvolgt zodat ik mijn oefeningen vol kan blijven houden. Als je een acuut probleem hebt, dan weet je dat je je oefeningen moet doen totdat het probleem is opgelost. Ik heb echter een chronische aandoening, waardoor ik gewoon die oefeningen moet volhouden en ik weet dat ik hier hulp bij nodig heb.

Pilates is een constante, elke week opnieuw lukt het me te gaan en ik doe het graag. Morgen test ik voor de eerste keer een les yoga uit. We zien wel wat het geeft.

Ik ga al een hele tijd samen slapen met de jongste hier in huis (21u30). Af en toe lees ik nog wat, maar die rust heb ik echt nodig. Soms voel ik me schuldig ten opzichte van mijn man omdat ik hem zo nog minder zie, maar het lukt me niet anders.

Verder ga ik afbakenen en terug op zoek naar mijn balans. Niet teveel meer werken per dag, voldoende tijd inbouwen voor kiné en bewegen, maar ook gewoon voor mezelf. Proberen minder te hollen en op zoek naar een momentje per dag voor iets wat ik leuk vind, zodat ik terug wat kan opladen.

Ik hoop zo meer energie en ruimte te krijgen om terug eens af te spreken met vrienden en sowieso bel ik maandag naar de psycholoog voor een nieuwe afspraak. Ik hoop ook terug meer te kunnen bloggen; het helpt me alles meer in perspectief te zien en van me af te schrijven. Het helpt me letterlijk om de dingen op een rijtje te krijgen.

Maar ik hoop vooral, in de eerste plaats, terug wat meer rust te creëren en minder krikkel rond te lopen, want op deze manier word ik ook alleen maar lastiger op en van mezelf… Geef me wat tijd en dan komt het wel weer goed 😉