Dag 31

Voor de kinderen startte de quarantaineperiode omwille van de Coronacrisis op vrijdag 13 maart 2020. Een spannende dag, want die dag kreeg ik net mijn tweede rituximab-infuus (Mabthera) en moest ik bijgevolg de kinderen alleen thuis laten omdat grootouders niet meer op kinderen mochten passen.

Een hele dag in het ziekenhuis, in dagopname, met toch wel een klein hartje. Blij dat ik mijn infuus nog mocht krijgen, maar ook wel wat gespannen want kinderen helemaal alleen thuislaten is voor mij toch een grote stap in de richting van ‘loslaten’. Ook al zijn ze 11 en 13 – of liever ‘bijna 12 en bijna 14’ in deze situatie ;-).

Het lukte ons om relatief snel in een bepaalde structuur te stappen. Ik vermoed dat, door het jarenlange omgaan met mijn reuma, ik een aantal handvaten heb geleerd dewelke ik sowieso al automatisch bij mezelf toepaste en tijdens deze quarantaineperiode gewoon heb doorgetrokken naar de kinderen. Het belang van structuur, gezond eten en (verantwoord) bewegen vormde al een belangrijke rode draad in mijn leven en het is die lijn die ik heb doorgetrokken hier thuis: Lees verder

Alles op een rijtje

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog een blog schreef en ondertussen is de tijd voorbij gevlogen. Ik heb niet stilgezeten, heb gehold van her naar der en ben onderweg mezelf wat kwijt geraakt. Te druk op het werk, te druk thuis, te druk overal en dan doe ik waar ik goed in ben: zorgen dat iedereen zijn draai vindt, dat alles zo vlot mogelijk verloopt en ervoor zorgen dat niemand zich zorgen hoeft te maken want ‘het lukt me wel’ en ‘ik heb alles onder controle’.

En dan komt de weerbots. Zo sluipend, onderhuids voelde ik wel dat er iets niet klopte, maar natuurlijk werd het me pas duidelijk als ik stond te wenen om de wasmachine die niet meer werkte (terwijl achteraf bleek dat er niets aan de hand was).  Lees verder

Veranderingen

Het nieuwe jaar is ondertussen alweer 2 weken geleden gestart en de dagen blijven voorbij vliegen. De feestdagen waren heerlijk, maar eerlijk? Ik ben toch blij dat ze achter de rug zijn. Het blijven superzware dagen waarbij ik me vaak letterlijk van bed naar zetel verplaatste en van daaruit naar badkamer en familiefeest om dan opnieuw op de ‘repeat’knop te drukken. Tijd voor huishouden was er niet echt en ook het werk werd even on hold gezet.

Vakantie. Recup. Tijd voor het gezin, familie, kinderen. Het werd genieten, maar het was ook zwaar. Weinig tijd om zelf te recupereren. Weinig tijd voor mezelf om even tot rust te komen. Lees verder

September

De zomervakantie is voorbij gevlogen. In kruissnelheid vooruit. En ik heb ervan genoten. Het is de eerste vakantie dat ik zoveel tijd heb doorgebracht met mijn gezin en dan vooral met de kinderen. En het was fijn. Vermoeiend, dat wel.

Natuurlijk konden de kinderen ook terecht bij mijn schoonouders en mijn moeder. Gelukkig. Want ik vraag me toch altijd af hoe iedereen die 2 lange maanden met kinderen kan overbruggen. Een sportkamp tussendoor bracht wat meer regelmaat, maar toch. Het kost allemaal geld en mijn man en ik wilden toch ook nog samen, alleen, op citytrip. Egoïstisch? Misschien. Maar er zijn grote veranderingen op komst en we wilden toch nog één keer samen genieten van wat ‘we-time’. Want wie weet wat de toekomst brengt? Lees verder

Juni

Als je al kan spreken van enig “voordeel” bij en na een reuma-aanval, dan vind ik voor mezelf dat het me leert alles terug wat meer in perspectief te zien. Het feit dat ik weer een aantal weken moeilijk vooruit kon, met moeite kon gaan werken en mijn huishouden niet meer rond kreeg en daarnaast heel veel moest rusten en me miserabel voelde, maakt dat ik nu extra kan genieten van de dingen die nu terug wel een beetje beginnen lukken. Lees verder