Ten einde raad…

Ik wil iedereen van harte bedanken die me steunde in het opbouwen van mijn wandelingen naar mijn wandeldoel van 24 kilometer op één dag. De actie bracht in totaal 1100 euro op!!! Allemaal centen op de rekening van ReumaNet en geld waar de vrijwilligers en de leden-patiëntenorganisaties van ReumaNet appèl op kunnen doen. Wauw! Zo hartverwarmend: een welgemeende merci!

Ik zag het echt helemaal zitten. Van november 2020 tot en met april 2021 heb ik mijn wandelingen kunnen opbouwen. Ik zat aan een gemiddelde van 3 wandelingen per week, met soms wel 12 kilometer per dag. Zalig was dat, echt waar! Maar ik begon steeds meer last te krijgen van migraine tijdens de wandelingen. Van zichtsverlies, een stijve nek en nadien aanvallen die een aantal dagen konden aanslepen. Het dagelijkse plannen van wandelingen kwam in gedrang en het wandelen zelf werd meer een opgave dan een fijne uitdaging.

Ik moet daarom aankondigen dat ik mijn wandeldoel ga moeten laten varen. Op korte(re) termijn is het sowieso niet haalbaar en ook op langere termijn wil ik het loslaten. Ik wil me nu kunnen focussen op mijn herstel en wil alle mogelijke stress uitsluiten. Nogmaals van harte dank aan één ieder die er mee in geloofde!

Lees verder

Migraine

De laatste tijd gaat het eigenlijk niet zo goed met me. Nochtans denken heel veel mensen van wel: ze zien mijn wandelberichten langskomen op social media en moedigen me via allerlei berichtjes aan. Heel fijn natuurlijk, vooral ook omdat ik zo hard bezig ben me te focussen op meer bewegen en het behalen van mijn wandeldoel in 2021 (zie vorige blogpost).

Maar ‘achter de schermen’ ben ik op de sukkel. Sinds juni 2020 heb ik steeds meer last van migraine-aanvallen. Wat voordien af en toe eens een lastige aanval was, is nu opgestapeld tot meerdere aanvallen per maand. Lees verder

2020: Wat een jaar!

2020: het is een jaar geweest als geen ander. Dat is het minste wat er van gezegd kan worden…

Het werd een jaar met in de eerste maanden heel wat onzekerheid door het ondertussen welgekende Corona-virus. Als eerste reflex werd het extreem opletten, alles goed ontsmetten, iedereen weren in en om het huis en zoveel mogelijk contacten fysiek vermijden. Ondertussen blijven we zeer alert, maar komen we gelukkig ook al wat meer buiten.

Thuiswerk was voor mij sowieso al de norm, maar daarbovenop kregen de kinderen – zeker in het begin van deze crisis – thuisonderwijs, stopten de hobby’s, werden de behandelingen en consultaties in kader van mijn reuma (en andere gezondheidsproblemen) in eerste instantie allemaal geannuleerd en kwam ook de poetsvrouw niet meer aan huis.

Lees verder

Coronatijden…

Ik ben gestopt met het tellen van de dagen waarin we leven in bubbels, onze handen regelmatig ontsmetten en mondmaskers dragen waar moet. Ik hou me zoveel mogelijk aan de maatregelen en probeer de kinderen ook blijvend te motiveren om dit te doen.

Ik wil niet spreken van het “nieuwe normaal”, want dit is niet normaal. Het is eerder flexibeler omgaan met de realiteit en ondertussen proberen zo normaal mogelijk door het leven te gaan. Lees verder

Dag 47

47 dagen al in quarantaine. 47 dagen bijna steeds in ons kot. Enkel naar buiten voor een wandeling of een fietstochtje en dan liefst op momenten dat het minder druk is en op plaatsen waar we zo min mogelijk mensen kunnen tegenkomen.

Tot maandag vermeed ik zoveel mogelijk plaatsen waar mensen de afstand van anderhalve meter niet kunnen bewaren en dus was het ook maandag de eerste keer dat ik een mondmasker aandeed. Lees verder