Ik ben gestopt met het tellen van de dagen waarin we leven in bubbels, onze handen regelmatig ontsmetten en mondmaskers dragen waar moet. Ik hou me zoveel mogelijk aan de maatregelen en probeer de kinderen ook blijvend te motiveren om dit te doen.
Ik wil niet spreken van het “nieuwe normaal”, want dit is niet normaal. Het is eerder flexibeler omgaan met de realiteit en ondertussen proberen zo normaal mogelijk door het leven te gaan. Lees verder
Voor de kinderen startte de quarantaineperiode omwille van de Coronacrisis op vrijdag 13 maart 2020. Een spannende dag, want die dag kreeg ik net mijn tweede rituximab-infuus (Mabthera) en moest ik bijgevolg de kinderen alleen thuis laten omdat grootouders niet meer op kinderen mochten passen.
Een hele dag in het ziekenhuis, in dagopname, met toch wel een klein hartje. Blij dat ik mijn infuus nog mocht krijgen, maar ook wel wat gespannen want kinderen helemaal alleen thuislaten is voor mij toch een grote stap in de richting van ‘loslaten’. Ook al zijn ze 11 en 13 – of liever ‘bijna 12 en bijna 14’ in deze situatie ;-).
Het lukte ons om relatief snel in een bepaalde structuur te stappen. Ik vermoed dat, door het jarenlange omgaan met mijn reuma, ik een aantal handvaten heb geleerd dewelke ik sowieso al automatisch bij mezelf toepaste en tijdens deze quarantaineperiode gewoon heb doorgetrokken naar de kinderen. Het belang van structuur, gezond eten en (verantwoord) bewegen vormde al een belangrijke rode draad in mijn leven en het is die lijn die ik heb doorgetrokken hier thuis: Lees verder
Als ik een woord zou moeten kiezen om de afgelopen maand te beschrijven, dan zou ik voor ‘rollercoaster’ gaan. Volle bak vooruit, omhoog en dan in serieuze snelheid terug naar beneden om dan terug trager naar boven te klimmen. En zo maar op en neer, telkens weer.
Het geeft een rush en energie, maar de weerslag laat zich volop voelen. Daarom hoop ik ook dat maart een attractie-vrije maand wordt. Een maand om te recupereren en terug op zoek te gaan naar die eeuwige balans tussen rust en activiteit.
12 uur heb ik in mijn bed gelegen. Zo moe ben ik. En zo typisch aan reuma: ik raak niet ‘uitgerust’. Mijn lichaam zei gisteren rond 19u ineens ‘Stop’ en ik moest gaan liggen. Gelukkig kwam het goed uit: de kindjes hadden gegeten, de tafel was afgeruimd, de was in de wasmachine en mijn man thuis. Ik ben mijn bedje ingekropen en kwam er rond 23u uit om mijn pyjama aan te doen om nadien verder te slapen. Deze ochtend op tijd wakker én er uit, maar toch nog moe…
Reuma In Mij 