*** Gevoelige post ***
Ik heb het gevoel dat ik steeds meer vast kom te steken in de modder. Een soort van moeras dat me naar beneden trekt, mijn benen lam legt en me verplicht om zo stil mogelijk te gaan staan om niet dieper te zakken. De armen en handen van anderen zijn naar me uitgestrekt en ik kan er net met mijn vingertoppen aan. Net genoeg om me hoop te geven, maar net niet voldoende om me er uit te kunnen trekken.
Lees verderIk had het mooi uitgedokterd. Ik had het mooi gepland: ik zou 24 weken na mijn vorige infuus Mabthera terug naar UZ Gasthuisberg gaan voor de inplanning van mijn volgende infusen-sessie. (Het RIZIV komt voor deze infusen enkel tussen na een minimumperiode van 24 weken, mits voldoen aan bepaalde voorwaarden natuurlijk.) De vorige jaren keek ik immers reikhalzend uit naar de volgende sessie: al weken op voorhand begon ik weer last te krijgen van mijn RA (Reumatoïde Artritis).
Ik wou anticiperen: onmiddellijk gaan voor de juiste interval tussen de afspraken en ik was ervan overtuigd onmiddellijk voldoende ontstekingen en hoge scores op de verschillende schalen te behalen, omdat het de vorige jaren ook zo was. Alles wat nodig is voor een goedkeuring door het RIZIV zou ik mooi op tijd rond krijgen om de periode van RA-aanvallen zo kort mogelijk te houden. Maar mijn RA lacht me gewoon vierkant uit. Een chronische aandoening valt nu éénmaal niet te voorspellen en ook deze keer was het me niet gegund. Lees verder
Hoe taboe is het om te zeggen dat je naar een psychologe gaat om te leren omgaan met het aanvaarden van je beperking?
Ik weet het niet, maar ik ben toch van plan erover te schrijven. Want het moet gezegd, mijn psychologe heeft me door een hele moeilijke periode geholpen. Niet enkel door me te laten vertellen over mezelf en door bij haar te kunnen uithuilen, maar ook door me attent te maken op mijn vele denkfouten en samen met mij te komen tot bepaalde inzichten die me verder helpen.
Omdat ik in de sociale sector heb gewerkt, denk je misschien dat het voor mij gemakkelijker of eenvoudiger is om naar een psychologe te stappen. Niets is minder waar. Uiteindelijk is het een zoektocht naar de ‘juiste’ persoon waarbij je jezelf kwetsbaar durft opstellen. Daarnaast was het voor mij super belangrijk om bij iemand in begeleiding te gaan waarmee ik niet samenwerk: niets is zo ongemakkelijk om bij iemand op gesprek geweest te zijn de dag voordien en de volgende dag samen te overleggen met iemand die ik zelf in begeleiding heb. Het is dus een zoektocht geweest naar een goede (en ook betaalbare) psychologe, waar het ‘mee klikt’.
Ik ben ervan overtuigd dat het niet iemand moet zijn die me aardig vindt of die ik aardig zou moeten vinden, maar ik moet er me bij op mijn gemak voelen. En dat is me gelukt. Lees verder
Reuma In Mij 