Onder het moto ‘het hoeft niet altijd positief te zijn’, durf ik het aan dit stukje te schrijven. Ik heb er lang over getwijfeld, maar je hebt er recht op. Voor de mensen die dicht bij me staan: geen paniek, dit is geen alarmkreet. Mijn berichtjes zijn gewoon waarheidsgetrouw, in goede en in slechte tijden.

Want een slechte dag, dat is het vandaag. Eigenlijk ligt mijn reuma-aanval al een paar dagen te sluimeren. Op dinsdag ging ik niet naar Tai Chi, want ik was gewoon kapot. Ook op woensdag en donderdag heb ik, naast het werk, niet veel méér kunnen doen dan mijn was insteken en slapen of in de tuin een boekje lezen. Zalig zou je zo denken, maar in mijn geval is het gewoon uit noodzaak wegens totaal gebrek aan energie.

Ook vrijdag was niet veel soeps: bijna tot ’s middags in mijn bed gelegen wegens oververmoeidheid en een grieperig gevoel. Voor mensen die reuma hebben zijn dit de duidelijke signalen van een reuma-aanval. In het Engels wordt het ook wel ‘flare’ genoemd. Nu, zoveel ‘flair’ is er niet aan. Jammer genoeg.

Gisteren (zaterdag) had ik nog steeds niet voldoende energie om mijn huishouden op te nemen en moest ik ontzettend doseren, want ’s avonds gingen we bij vrienden thuis eten. Gelukkig heb ik nog wat kunnen spelen met de kinderen en in de namiddag nog wat kunnen rusten. ’s Avonds was het heel gezellig, heerlijk kunnen lachen en praten, maar halverwege de avond begon het weer: steken in mijn heupen. Uiteindelijk kon ik niet anders dan de avond al staande afsluiten.

De rit naar huis was gelukkig niet lang en mits pijnmedicatie heb ik een relatief ‘goede’ nacht achter de rug. Toch heb ik vandaag terug tot ’s middags in mijn bed gelegen, ben ik nog steeds grieperig en heb ik hevige pijn in heupen en pols. Ik kan weinig anders doen dan onderuit in de zetel liggen, een beetje facebooken en lezen. Gelukkig zijn de kinderen naar de Chiro en hoeven ze me zo niet te zien.

Medicatie helpt amper, koude compressen liggen terug in de diepvriezer te bevriezen voor straks. Ik tel de intervallen van 4 uur af om terug medicatie te kunnen innemen en ik zit hier traantjes weg te pinken. Het is weer zover: ik begin te twijfelen. Is het dit allemaal wel waard? Zou ik niet beter gewoon mooi thuis blijven, zodat ik niet extra ‘gestraft’ word achteraf? Maar dan is de kans groot dat ik helemaal niet meer buiten zou komen…

Uiteindelijk hou ik mijn leven heel gestructureerd en probeer ik er alles aan te doen om mijn reuma onder ‘controle’ te krijgen en deze te aanvaarden. Maar momenten zoals vandaag zijn er écht te veel aan en halen me (even) onderuit. Ze geven me het gevoel steeds maar weer te worden gestraft en te worden ingeperkt. Ze maken me onzeker over de toekomst: hoe gaat die eruit zien als het nu al zo slecht kan gaan? En ergens weet ik dat dit nog niet eens zo erg is en misschien alleen maar een voorbode kan zijn voor wat komt…

Negatieve gedachten steken de kop op en ik weet dat dit wel normaal is, maar toch voel ik er me schuldig over. Ik veeg snel mijn traantjes weg zodat niemand ze ziet, alhoewel ik ergens wel weet: “Ik mag me zo voelen. Het is nu éénmaal niet gemakkelijk.”

Maar niet te lang. Ik wil mijn glimlach terug, ik wil mijn positivisme terug en ik weet: ik heb alle reden om gelukkig te zijn. Maar ’t is gewoon even moeilijk, nu…