*** Gevoelige post ***

Ik heb het gevoel dat ik steeds meer vast kom te steken in de modder. Een soort van moeras dat me naar beneden trekt, mijn benen lam legt en me verplicht om zo stil mogelijk te gaan staan om niet dieper te zakken. De armen en handen van anderen zijn naar me uitgestrekt en ik kan er net met mijn vingertoppen aan. Net genoeg om me hoop te geven, maar net niet voldoende om me er uit te kunnen trekken.

Ik moet het zelf doen, niemand kan het in mijn plaats, maar het is lastig. Ik krijg de migraine niet onder controle en krijg tips om te zoeken naar triggers, terwijl ik lees dat het om een ‘hersenziekte’ gaat en de oorzaak hiervan misschien wel niet gevonden kan worden. Ik hou vlijtig bij wat ik drink en eet, ga op tijd slapen, beweeg elke dag minstens een half uurtje en probeer voldoende water te drinken.

Maar ik kan het zelf blijkbaar niet oplossen. Hoe graag ik het ook wil. Ondertussen heb ik al verschillende medicatie uitgeprobeerd en dacht ik dat het met deze laatste, Redomex, wel in orde zou komen. Het was beter, dacht ik, maar wanneer ik naar mijn papieren staar waarop ik mijn dagen migraine en hoofdpijn moet noteren, zakt de moed me in de schoenen. Ik ben stikop.

De dokter heeft me een week thuis gezet om tot rust te komen. Ze wou me langer thuis houden, maar dit zie ik echt niet zitten. Niet kunnen werken, mijn collega’s “in de steek laten”, dat wil ik niet. Opnieuw die weerstand en het idee van “niet kunnen werken is falen”, terwijl ik in mijn werk net altijd aangeef dat je moet luisteren naar je lichaam, want het is dit lichaam dat bepaalt wat kan en wat niet. Ik wéét dat… maar het gevoel, mijn ‘willeke’, blijft maar strijd voeren.

Dat piekeren helpt niet, ook dat wéét ik. Het is die verdomde vicieuze cirkel waar ik maar niet uit raak. De hoofdpijn die me lam legt, de migraine die me naar de wc doet lopen en letterlijk het licht voor me uit doet, het recupereren achteraf. Die reuma die zich laat voelen, zeker op momenten waarop ik stil lig in bed. De ochtenden zijn hel.

Niets zo erg als ’s ochtends wakker worden en starten met op jezelf in te praten dat het echt de moeite waard is om op te staan; dat de pijn wel weg zal trekken eens je op gang bent, de nekpijn uit je schouders draaien en je pijnlijke voeten op de grond zetten. Komaan, we gaan er weer voor! Sommige dagen gaat dit goed, maar op andere dagen…

Ik ben begonnen met een dankbaarheidsboekje, vooral ook om die focus op de positieve dingen te behouden. En ik voel ook echt die dankbaarheid. Voor mijn man die momenteel nog thuis is en me kan helpen met onze nieuwe pup; de kinderen die eindelijk terug voltijds naar school kunnen; de familie die nog steeds goed aan elkaar hangt; contact met vrienden; de zon die schijnt; een concert kunnen meepikken (ook al lig je achteraf plat). Het hoeft niet veel te zijn.

Maar ook die negatieve gevoelens mogen er zijn. Moeten er zijn. Eens goed kunnen wenen. Van bed naar bad schuifelen en terug. Ook dat moet allemaal kunnen. Ook dat mag geweten zijn. Want het is verdomme niet makkelijk en ja, ook vloeken mag 😉