Ik lees het graag, die mooie berichten over steeds positief in het leven staan. Steeds focussen op wat er toch goed gaat om zo niet weg te glijden in wat niet lukt. Focussen op wat je allemaal wel nog kan, blij zijn met wat je hebt en genieten van de goede momenten.

Ik probeer ook zo te leven en soms te overleven. Het houdt me sterk en positief. Lukt het me wat minder, dan trek ik me op aan de positieve berichten en verhalen van anderen. En dan vraag ik het me dikwijls af: hoe doen ze het toch? Vanuit een diep gat steeds maar weer naar boven klimmen en dan glimlachend aan de top staan. Blij dat het weer gelukt is.

Mooi vind ik dat. Dat steeds maar weer aanhoudende optimisme en doorzettingsvermogen. En echt, ik probeer het ook. Maar heel af en toe wil ik toch heel hard roepen en de wereld naar de hel vloeken. Want af en toe, zo heel soms, komt het doorgesijpeld: die onmacht, dat eenzaam gevoel van alleen die vieze ziekte te moeten ondergaan.

Moe zijn van het moe zijn, ambetant van het steeds maar weer pijn hebben en gefrustreerd door het feit dat je er eigenlijk weinig aan kan doen. Ja, je medicatie op tijd en correct innemen. Voldoende en correct bewegen en gezond eten. Rekening houden met voldoende rust, maar niet te veel want rust roest en ga zo maar door.

Het kost veel energie om ervoor te zorgen dat ik zo min mogelijk last heb van mijn reuma. En gelukkig zijn mijn bloedwaarden nu wel onder controle, dus voor de reumatoloog is het voorlopig in orde. Maar toch blijft de pijn zeuren en de vermoeidheid hangen. En dat weegt. Dat drukt op mijn schouders en dat zet zich vast in mijn keel. En het moet eruit. Heel even maar…

Een klein stapje terug, meer rust inbouwen, en steeds maar herhalen dat ‘het is wat het is’. Weten dat je niet meer op hetzelfde tempo mee kan, weten dat je misschien sommige mensen gaat moeten teleurstellen omdat je niet alles meer kan, thuis de boel de boel maar even laten zijn.

Om straks weer naar buiten te kunnen stappen. Schouders achteruit, hoofd mooi opgericht. Recht in de ogen van de wereld kijkend: ik kan dit aan. Misschien anders dan ik zelf wil, maar ik kan dit.

Net als jij.