Het nieuwe jaar is ondertussen alweer 2 weken geleden gestart en de dagen blijven voorbij vliegen. De feestdagen waren heerlijk, maar eerlijk? Ik ben toch blij dat ze achter de rug zijn. Het blijven superzware dagen waarbij ik me vaak letterlijk van bed naar zetel verplaatste en van daaruit naar badkamer en familiefeest om dan opnieuw op de ‘repeat’knop te drukken. Tijd voor huishouden was er niet echt en ook het werk werd even on hold gezet.

Vakantie. Recup. Tijd voor het gezin, familie, kinderen. Het werd genieten, maar het was ook zwaar. Weinig tijd om zelf te recupereren. Weinig tijd voor mezelf om even tot rust te komen.

En dan is het natuurlijk weer opstarten in het nieuwe jaar. Niet als een dieseltje, want het huishouden en het werk hebben we natuurlijk laten liggen en moet ingehaald worden. Wat me trouwens nog altijd niet helemaal gelukt is. Het is gewoon even te veel, te hectisch.

Terug rennen van hier naar ginder en het werd vanaf december hier thuis ook wat moeilijker omdat mijn man ook van werk is veranderd. Uiteindelijk zijn er in sé niet zo echt extreme veranderingen, maar ook die kleine aanpassingen vergen van mij toch heel wat energie. Het managen van het huishouden komt nog meer op mijn schouders terecht en als er iets overdag geregeld moet worden, ben ik het die er moet staan.

Ook op het werk kregen we een andere coördinator en ook daar is het even uitzoeken hoe alles op een zo goed mogelijke manier kan opgevangen worden.

Veranderingen dus zowel thuis als op het werk. Het geeft extra stress en dan kan je al raden hoe ik erbij loop… Soms als een kieken zonder kop omdat ik door het bos de bomen niet meer zie. Soms als een krikkel konijn omdat ik het gevoel krijg er alleen voor te staan.

Dat is natuurlijk – rationeel gezien – helemaal niet zo. Gelukkig maar. Mijn schoonouders en mama geven genoeg aan dat ik hen kan inschakelen waar nodig en ook mijn man probeert er voor te zorgen op tijd thuis te zijn en nog een aantal zaken op te nemen zoals het koken. Gelukkig zijn de kinderen ondertussen ook al 10 en 12, waardoor ze een aantal dingen alleen kunnen zoals naar school gaan of zelfstandiger hun huiswerk maken. Ik kan en mag ze ook al eens een uurtje alleen thuis laten. Het is wat loslaten, maar eigenlijk doen ze dat echt wel super en hebben ze hier geen last van. Integendeel 😉

En dat lichaam van mij? Dat laat zich natuurlijk ook voelen… Stress is nu éénmaal een trigger die ik zoveel mogelijk moet vermijden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Op dit moment is het even meer naar de kiné en osteopaat en proberen te blijven bewegen. En af en toe toch toegeven aan die overheersende vermoeidheid, maar natuurlijk liefst niet teveel…

Ach. Ik moet het wat tijd geven. Wat loslaten. Wat ruimte geven. Terug wat extra zoeken naar balans en niet te veel ineens willen doen. En af en toe de dingen gewoon eens laten zijn. Terug wat meer leren genieten (en proberen me niet teveel zorgen te maken). Zoals ze zeggen: uiteindelijk komt het wel goed.

Rest me nog jullie het allerbeste te wensen voor het nieuwe jaar!