Voor de kinderen startte de quarantaineperiode omwille van de Coronacrisis op vrijdag 13 maart 2020. Een spannende dag, want die dag kreeg ik net mijn tweede rituximab-infuus (Mabthera) en moest ik bijgevolg de kinderen alleen thuis laten omdat grootouders niet meer op kinderen mochten passen.

Een hele dag in het ziekenhuis, in dagopname, met toch wel een klein hartje. Blij dat ik mijn infuus nog mocht krijgen, maar ook wel wat gespannen want kinderen helemaal alleen thuislaten is voor mij toch een grote stap in de richting van ‘loslaten’. Ook al zijn ze 11 en 13 – of liever ‘bijna 12 en bijna 14’ in deze situatie ;-).

Het lukte ons om relatief snel in een bepaalde structuur te stappen. Ik vermoed dat, door het jarenlange omgaan met mijn reuma, ik een aantal handvaten heb geleerd dewelke ik sowieso al automatisch bij mezelf toepaste en tijdens deze quarantaineperiode gewoon heb doorgetrokken naar de kinderen. Het belang van structuur, gezond eten en (verantwoord) bewegen vormde al een belangrijke rode draad in mijn leven en het is die lijn die ik heb doorgetrokken hier thuis:

’s Ochtends ten laatste om 9u30 ontbijten zodat de kinderen kunnen starten met hun schooltaken om ten laatste om 10 uur te beginnen tot 13 uur. Natuurlijk met de nodige pauzes tussendoor. Zelf probeer ik vroeger te starten en onderbreek ik het werken om samen te ontbijten. Het valt me op dat de ochtenden makkelijker gaan, ondanks de ochtendstijfheid, en ik vermoed vooral doordat de ochtendstress wegvalt. Schoolwerk gebeurt op de kamers (hoera voor de ruimte die we hebben binnenshuis: ieder een eigen kamer!).

Na het samen middageten, verplicht ik ons een klein uurtje te bewegen. Dat mag vanalles zijn. De kinderen kiezen vaak voor ropeskippen en voetballen (hoera voor onze tuin!), maar ook wel voor badminton of fietsen,… en ik hou me aan de vaste structuur van twee keer per week pilates en yoga, aangevuld met wandelen en/of fietsen. Vanaf de tweede week van de maatregelen is ook mijn man thuis (technisch/economisch werkloos) waardoor het bewegen me nog beter afgaat door samen te gaan wandelen en/of fietsen (hoera voor gelijke interesses en de electrische fiets!).

Na het bewegen volgt er af en toe een klusje (opruimen of/en afwasmachine leegmaken en vullen) en nadien is het gedaan met de verplichte nummertjes en doet ieder wat hij/zij wil (hoera voor de tieners in huis!). Ik richt me dan op de huishoudelijke taken en probeer ook wat rust te vinden. Soms ga ik een uurtje of twee liggen in een heet bad met een heerlijk boek. Soms spelen we gezelschapsspelletjes, hangen we wat rond in de tuin, leer ik wat Spaans of piano, luisteren we muziek, bakken we in de keuken of helpen de kinderen de man met koken.

Al bij al lukt het ons om ons bezig te houden. Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ik mis de kiné-sessies, de bloednodige rust en die reuma is er nog wel. Hoera voor tieners, maar tieners blijven tieners en zorgen ook wel voor de nodige pittigheid en discussies (vaak over schermtijd…). Maar ik besef maar al te goed hoe dankbaar ik mag zijn dat onze kinderen al ouder zijn; dat we niet in een krap appartementje wonen met z’n allen dicht op elkaar; dat we buiten kunnen in de tuin; dat het ons lukt om samen leuke dingen te doen; dat we eigenlijk relatief weinig conflict hebben en veilig zijn. Veilig in ons kot en ook veilig bij elkaar.

En ik merk ook dat er een aantal stressfactoren wegvallen tijdens deze quarantaine: de drukke ochtendspits, het af en aan rijden naar hobby’s, het me verplaatsen naar zorgverleners, de wachttijden in de ziekenhuizen of consultatieruimtes,… en er komen een aantal mooie zaken voor in de plaats: tijd voor elkaar, tijd voor de buurt, voor de buren, voor de tuin,… Ik mis vrienden en familie, maar we proberen elkaar regelmatiger te bellen; we sturen al eens een kaartje of laten een bloemetje leveren.

Nu het paasvakantie is, merk ik hoe hard die dagelijkse structuur me geholpen heeft. We besloten om deze tijdens de vakantie niet meer zo strikt te houden voor de kinderen “want het is vakantie” en zo krijgen ze toch een beetje een vakantiegevoel. Maar dat betekent dat het voor mij wat moeilijker werd om me nog op mijn werk te kunnen concentreren. Het is gewoon niet evident om thuis te werken wanneer iedereen hier in vakantiemodus verblijft. Ik heb dan ook besloten om tijdens de tweede week van de paasvakantie ook verlof te nemen, net zoals ik dat zou gedaan hebben moest er geen quarantaine geweest zijn.

Normaal gezien zouden we aan zee zijn nu. Naar jaarlijkse traditie even een aantal dagen uitwaaien aan ’t kustje. Dit jaar niet dus en dat pikt wel. Ik mis de wind, het zand en de zee tussen mijn tenen. Het zorgeloos op de camping zijn met ons mama. Maar het gemis weegt niet op tegen de inzet die zovelen zorgverleners moedig elke dag tonen. We kunnen hen alleen laten voelen hoe zeer we ieder, van vuilnisman tot postbode, van buschauffeur tot winkelbediende, van verzorgende tot arts,… dankbaar zijn door thuis te blijven. Zoals ons Maggie zegt: in ons kot!

Ik voel deze periode dus vooral veel dankbaarheid, veel liefde voor iedereen die zich inzet voor anderen: DANK JE WEL ❤ en tel graag mee af tot alles terug zijn gewone gangetje zal gaan x

Veel moed, liefs en : #staysafe!