Als je al kan spreken van enig “voordeel” bij en na een reuma-aanval, dan vind ik voor mezelf dat het me leert alles terug wat meer in perspectief te zien. Het feit dat ik weer een aantal weken moeilijk vooruit kon, met moeite kon gaan werken en mijn huishouden niet meer rond kreeg en daarnaast heel veel moest rusten en me miserabel voelde, maakt dat ik nu extra kan genieten van de dingen die nu terug wel een beetje beginnen lukken.

Het doet me inzien dat ik al langer op de sukkel ben. Wanneer ik mijn blogberichten nalees en mijn posts bekijk op de facebooksite Reuma In Mij, merk ik ook dat die berichten vooral gaan over gebrek aan energie en het steeds maar weer zoeken naar een goed evenwicht zodat ik op alle vlakken wat mee kan. En vooral: ik wil er zijn voor de kinderen en ik merkte dat dit de afgelopen periode minder lukte en dat raakte me nog het meest.

Het zit in de kleine dingen, zoals op vrijdagavond in bed moeten liggen omdat het niet meer gaat, terwijl we anders samen in de zetel televisie kijken. Het zijn die kleine dingen die het op zo’n moeilijke momenten extra moeilijk maken en me een spiegel voorhouden die me toont hoe ik het echt niet wil hebben. Ik wil samen kunnen genieten van die kleine dingen.

Die kleine dingen maken ook weer dat ik de moed bij elkaar raap en wil geloven dat het wel zal beteren. Ze geven me de moed om terug positiever in het leven te durven staan en maken me ook duidelijk dat ik mijn focus echt moet leggen op mijn gezondheid. Want het moet beteren en het feit dat ik vorige vrijdagavond wèl terug met hen tv kon kijken maakte heel wat goed.

En het besluit staat nu meer dan vast: ik moet terug meer gaan bewegen. Bewegen is goed tegen die vermoeidheid waartegen ik aan loop. Bewegen is goed voor het versterken van mijn pezen en mijn spieren en dus goed tegen de pijn. IK MOET MEER BEWEGEN. En daar ga ik me de komende periode extra op toeleggen.

Ik heb de wekelijkse lessen Pilates terug aangevat – zelfs hier had ik de afgelopen weken geen energie meer voor – en ik probeer(de) af en toe te gaan wandelen in het park in de buurt. Verstand op nul en genieten van de natuur en ondertussen de pijn negeren in mijn voeten en heupen. Ik hou me vast aan de boodschap van mijn kiné: als de pijn binnen de 24u na de activiteit weg is, kan het geen kwaad. En voorlopig gaat die extra pijn van de belasting ook weg binnen de 24u. (Hout vasthouden!)

Sinds vorige week heb ik ook beslist, mede dankzij de aanmoediging van een collega, om terug te starten met lopen. Een aantal maanden geleden was ik er al een keertje mee gestart, maar wegens die pijn in voeten en heupen was ik er mee gestopt. Maar ik heb geen excuus om het niet opnieuw te proberen: ik heb de juiste loopschoenen, ondertussen zijn mijn podologische zolen aangepast en ik heb een degelijke ‘loopoutfit’. Wie weet lukt het deze keer wel? In ieder geval zal de beweging op zich al goed zijn.

Mijn beslissing om terug te starten met lopen werd hier thuis zo warm onthaald dat ook mijn zoon van 10 – ja, sinds eind mei heb ik nu 2 tieners in huis… ik moet er nog even aan wennen – mee wou en zo gebeurde. Nu lopen we samen een paar keer per week, ondersteund door een app (“start running”) die ons zegt wanneer het tijd is om te stappen of te lopen. En ik moet zeggen: voorlopig lukt het. Op het gemakje. We zijn nu anderhalve week verder en we zien wel hoever we geraken.

En het werkt zelfs zo enthousiasmerend dat mijn man af en toe mee wil 🙂

Yes we can!