Het was eergisteren niet met voorbedachte rade dat ik aan de ‘grote, wijde wereld’ zou gaan vertellen dat ik reumatoïde artritis heb. Uiteindelijk was het de bedoeling deze blog anoniem te houden. Enerzijds omdat ik dacht dat ik potentiële werkgevers misschien zou afschrikken wanneer ze mijn naam zouden googelen. Anderzijds, en dat kan je misschien verbazen, zijn er heel wat mensen in mijn vriendenkring en omgeving die niet weten dat ik reuma heb.

De meeste mensen zien me op momenten dat het goed gaat. Ze zien me naar concerten gaan, terrasjes doen, op uitstap gaan met de kinderen en/of met man en vrienden. Kortom, ze zien mijn ‘facebookprofiel’ maar ze zien niet wat er achter de schermen thuis en in het ziekenhuis aan de hand is. Ergens is dat ook comfortabel, maar het komt eerlijk gezegd wat schizofreen over. Mijn ziekte is niet zichtbaar en moeilijk voor anderen om te vatten. Misschien is het zelfs een beetje mijn fout dat je een vertekend beeld krijgt, maar zeg nu zelf: ga jij altijd ‘zeuren’ als het niet goed gaat?

De vrienden en familie die wel weten dat ik reuma heb, zullen dan ook verbaasd geweest zijn dat er (eer)gisteren op facebook ineens een facebookpagina ‘Reuma In Mij’ werd gedeeld… door mezelf. Ik zeg het vaak: ik ben blond én een nitwit op pc – het was verre van met opzet dat ik uit de kast zou komen! Toen, na het delen van die pagina, bleek dat de wereld niet is vergaan (om het even zo dramatisch uit te drukken), besloot ik maar uit de kast te springen en mijn pagina te gaan delen in verschillende facebookgroepen. Lees verder →