Het was eergisteren niet met voorbedachte rade dat ik aan de ‘grote, wijde wereld’ zou gaan vertellen dat ik reumatoïde artritis heb. Uiteindelijk was het de bedoeling deze blog anoniem te houden. Enerzijds omdat ik dacht dat ik potentiële werkgevers misschien zou afschrikken wanneer ze mijn naam zouden googelen. Anderzijds, en dat kan je misschien verbazen, zijn er heel wat mensen in mijn vriendenkring en omgeving die niet weten dat ik reuma heb.

De meeste mensen zien me op momenten dat het goed gaat. Ze zien me naar concerten gaan, terrasjes doen, op uitstap gaan met de kinderen en/of met man en vrienden. Kortom, ze zien mijn ‘facebookprofiel’ maar ze zien niet wat er achter de schermen thuis en in het ziekenhuis aan de hand is. Ergens is dat ook comfortabel, maar het komt eerlijk gezegd wat schizofreen over. Mijn ziekte is niet zichtbaar en moeilijk voor anderen om te vatten. Misschien is het zelfs een beetje mijn fout dat je een vertekend beeld krijgt, maar zeg nu zelf: ga jij altijd ‘zeuren’ als het niet goed gaat?

De vrienden en familie die wel weten dat ik reuma heb, zullen dan ook verbaasd geweest zijn dat er (eer)gisteren op facebook ineens een facebookpagina ‘Reuma In Mij’ werd gedeeld… door mezelf. Ik zeg het vaak: ik ben blond én een nitwit op pc – het was verre van met opzet dat ik uit de kast zou komen! Toen, na het delen van die pagina, bleek dat de wereld niet is vergaan (om het even zo dramatisch uit te drukken), besloot ik maar uit de kast te springen en mijn pagina te gaan delen in verschillende facebookgroepen.

Wat er eergisteren en gisteren is gebeurd is onbeschrijflijk… Uiteindelijk is de facebookpagina bijna 200 keer ‘geliked’! Super is dat, echt waar! Het blijkt dat het toch leeft, dat het mensen raakt, dat er mensen mee bezig willen zijn. Ik krijg er positieve vibes van, maar ook een beetje stresskriebels… Hoe gaan mensen nu naar me kijken? Gaan ze enkel nog met mijn reuma bezig zijn of ook met mij?

Hoe gaat een toekomstige werkgever naar me kijken? Gaat hij enkel kijken naar de chronische ziekte of kan hij ook zien welke competenties en talenten ik in huis heb? Kan hij zien dat ik een doorbijter ben en steeds probeer positief in het leven te staan, dankzij die ziekte? Kan hij zien dat ik vastberaden ben en ervoor wil gaan, dat ik mensen wil helpen, dat ik wil sensibiliseren, dat ik een bezige bij ben en niet stil kan zitten? Gaat hij met andere woorden kunnen kijken naar mijn ‘hidden competences’ waar Fons Leroy het in zijn boek ‘Werk Aan Werk‘ over heeft?

(en gaat hij bereid zijn om het werk dan aan mijn situatie aan te passen; het zogenaamde ‘jobcarving’?)

Spannend… echt waar!

Een hele DIKKE dank je wel voor al jullie steun!

Groetjes,

Anja