Zeggen aan je werkgever dat je je werk fysiek niet meer aan kan, is moeilijk. Zeggen aan je familie en gezin dat je niet meer kan blijven werken op je huidig werk, brengt onzekerheid. Zeggen in je omgeving dat je niet meer werkt en de buurman moet duidelijk maken dat je niet zoveel vakantiedagen hebt, maar echt thuis bent omwille van je reuma, werkt zeer confronterend.

Een grote immense spiegel, waar ik steeds elke dag in kijk en me zelf de vraag stel: wat nu?

Ik heb niet het karakter om er bij te blijven zitten en me te laten gaan. Ik heb ook wel niet het karakter om eerlijk aan te geven dat het niet meer gaat, waardoor ik steeds maar blijf doorgaan. Deze beide in combinatie, hebben me tot sluwe plannen gebracht.

Grip wil ik op de situatie. Grip op reuma krijg ik niet, dat moet ik loslaten. Maar ik kan wel proberen de omgeving zo aan te passen aan mijn reuma zodat deze een zo klein mogelijk obstakel wordt. Een grote uitdaging, dewelke ik zeker wil aangaan.

Wanneer ik mijn leven even opdeel in enerzijds ‘werken’ en anderzijds ‘leven’ met reuma, zie ik dat ik afwisselend met beide bezig ben. Thuis heb ik moeten aangeven dat ik het huishouden niet meer volledig zelfstandig aan kan en hebben we sinds een paar maanden een poetsvrouw ingeschakeld. Nu ik thuis ben, kan ik meer rekening houden met mijn reuma. Ik heb minder stress, zit minder in de wagen, kan mijn houding aanpassen naargelang de pijn en kan rusten bij (extreme) vermoeidheid. Ik hou nog energie over om er te zijn voor de kinderen, ook al lukt dit ’s ochtends niet optimaal.

Om terug stappen te gaan zetten naar werk, heb ik duidelijk zicht nodig op wat mijn lichaam nog aan kan. Aan mijn goesting zal het niet liggen, want ik heb altijd graag gewerkt. (Ja, ik ben één van die gekken.)

Omdat ik heel wat werkervaring heb in de sector van werkzoekenden en dan specifiek voor mensen met een arbeidsbeperking, weet ik dat het zoeken zal zijn naar een speld in een hooiberg. Om me niet te laten ontmoedigen, heb ik voor mezelf een aantal plannen vooropgesteld.

Plan A: eind juli start ik met loopbaanbegeleiding (zie informatief stukje loopbaanbegeleiding) en ga ik me klaar stomen om te solliciteren (met een arbeidsbeperking)

Doel van de loopbaanbegeleiding is uitzoeken wat ik nog aan kan van werk, binnen welke sector dit gaat zijn, welke richting dit precies is en met welke randvoorwaarden we nog moeten rekening houden.

Ondertussen blijf ik niet stilzitten en hou ik vacatures in het oog. Ik ga mijn CV en sociale media updaten en solliciteren wanneer er iets voorbij komt wat ik niet kan laten liggen natuurlijk!

Plan B: starten van een opleiding

Ik heb me gisteren ingeschreven in het Centrum voor VolwassenenOnderwijs, richting personeelswerk. Volgens de coördinator heb ik wel het nodige diploma, maar ik vind dat ik nog heel wat kan bij leren. Samen hebben we een programma opgesteld van een aantal lesmodules, dit met een maximum van 2 à 3 dagen per week.

2 doelen bij plan B: opdoen van kennis en daarnaast uitzoeken wat haalbaar is qua tijdsinvestering (halve en volle dagen), concentratiemogelijkheden en stressbestendigheid.

Plan C: wanneer het me zelfstandig niet lukt: starten met trajectbegeleiding bij GTB (zie informatief stukje GTB)

Binnen dit plan denk ik dan voornamelijk stage te volgen bij een werkgever om ‘aan den lijve’ te ondervinden welk werk me nog ligt en wat ik nog aankan. Ik heb immers in plan A en B dan al uitgezocht wat ik wil en hoelang ik dat eventueel kan volhouden.

Nog andere plannen? Natuurlijk!

Ik wil ook verder uitzoeken wat de mogelijkheden zijn om eventueel op zelfstandige basis iets te ondernemen (maar hiervoor heb ik nog een attest bedrijfsbeheer nodig) en ik ga natuurlijk ook werk maken van deze blog.

Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk te participeren aan allerlei onderzoeken met betrekking tot reuma. Dit zijn meestal dingen die thuis kunnen opgenomen worden en gebeuren meestal online… Kwestie van mijn steentje bij te dragen natuurlijk!