Blijkbaar doe ik het spontaan in mijn slaap: ik rol mijn handen in mijn deken om ze warm te houden. Wanneer dit niet lukt, word ik wakker. Van de pijn in mijn gewrichten; van de kou. Het is nochtans niet koud op onze slaapkamer, maar bij deze temperaturen koelt het toch snel af. Lees verder
Tagarchief: douche
Werken met reuma
Wanneer je reuma hebt, wordt er veel van je verwacht. Je moet extra alert zijn op je voeding, voldoende bewegen, een goed evenwicht vinden tussen activiteit en rust, je houding voldoende afwisselen, medicatie juist en consequent innemen,… Dit alles met als doel: je ziekte-activiteit ‘stabiel’ krijgen en liefst ook nog eens onder controle. Want telkens je een aanval hebt (pijn, ontstekingen, vermoeidheid), ga je zelf na hoe je het zou hebben kunnen vermijden (Terwijl we allemaal weten dat we het niet volledig in de hand kunnen houden, hoe goed we ook ons best doen!). Soms is het zelfs zo dat jouw omgeving je de redenen toeschuift: je had wat meer moeten rusten; je neemt teveel hooi op je vork. Of misschien is het bij jou wel: je zou wat meer moeten bewegen, je moet op dieet,… Lees verder
Interview met ‘Dag Allemaal’: vervolg
We hebben het gehad over het feit dat 1 op 5 Belgen één of andere vorm van reuma heeft. We praatten over de financiële impact en mogelijke oplossingen in het sociale systeem; over de weerslag van mijn reumatoïde artritis op het dagdagelijkse leven en huishouden; over mogelijke – en soms ook – simpele oplossingen en hulpmiddelen in het huishouden, maar ook op de werkvloer. We hebben het eigenlijk gehad over ongeveer dezelfde zaken waarover ik het met Bart Claes had (zie artikel in Uitgekamd) en toch ziet het artikel er (helemaal?) anders uit.
Ik kan enkel besluiten dat zowel journalisten en fotografen schrijven in functie van hun lezerspubliek… Ik heb de toestemming van de journaliste van Dag Allemaal, Kathleen Vervoort, om haar artikel hier te publiceren.
Oh Hell!
Een toepasselijkere titel vind ik momenteel niet om te omschrijven hoe ik me sinds gisteren voel. Wees dus gewaarschuwd: dit is een berichtje volledig gekleurd door mijn frustraties en voel je alsjeblieft totaal NIET aangesproken. Soms moet een mens gewoon eens kunnen ‘afgeven’, ‘ventileren’, ‘alles er eens goed uitgooien’.
’s Ochtends was er nog niet veel negatiefs te melden. Ja, mijn vriend Ochtendstijfheid kwam op de proppen maar die heb ik dan in de watten gelegd met een hete douche – zo, afgehandeld. En klaar voor het driemaandelijkse controle-onderzoek in het UZ. Alles zat mee: geen file, geen wachtzaal vol met ‘oudjes’ (Ik wil hier niet onrespectvol overkomen: per slot van rekening zit ik daar de komende jaren ook ouder te worden, maar het moet gezegd: het vooroordeel van ‘enkel oudere mensen hebben reuma’ wordt op een maandagochtend in het UZ regelmatig bevestigd.) Bleek achteraf dat de file in de andere richting iedereen had opgehouden, waardoor de dokters, verpleegkundigen, het onthaal,… waarschijnlijk wel een helse werkdag tegemoet gingen. Maar voor mij zag het er super rooskleurig uit.
Reuma In Mij 