Vermoeidheid en pijn horen bij een chronische ziekte en je zou denken dat ik dat, vermits ik al zolang reuma heb, perfect heb leren aanvaarden. Niets is minder waar. Telkens opnieuw overvalt het me en laat ik me eraan vangen. Hoe goed ik ook mijn dagen plan, toch kan ik niet vermijden dat er soms iets tussen komt. Dingen die ik niet kan plannen en die me op hun beurt overvallen.
Het energie-verbruik van iemand met reuma of een andere chronische aandoening wordt soms uitgelegd aan de hand van de ‘spoon’theory.
Deze theorie gaat uit van het aantal lepels (=energie) dat iemand ter beschikking heeft per dag en hoe hij deze lepels spendeert over de dag. Hierdoor wordt duidelijk dat iemand met een chronische ziekte voor een bepaalde activiteit meer lepels nodig heeft dan iemand zonder deze ziekte. Conclusie is dat je eigenlijk weinig tot geen energie overhoudt wanneer je je door de dagdagelijkse activiteiten hebt geworsteld en dat het dus heel belangrijk is dat je je energie over de dag goed spreidt. Ook ga je meer nadenken over welke activiteiten je wanneer uitvoert en waarom je een aantal zaken gewoon die dag niet kan.
Persoonlijk vind ik het nogal een ingewikkelde theorie. Ik vergelijk mezelf liever met een oude batterij die snel plat gaat of een kleiner batterijtje dat je gewoon sneller terug moet opladen. Probleem aan mijn batterij is evenwel dat het niet voorspelbaar is wanneer ze uitvalt en hoelang het duurt vooraleer ze weer deftig is opgeladen… Een beetje zoals ons energieprobleem hier in België…
En mijn batterijtje was deze morgen plat. Ik was (en ben) volledig op. Ik had de signalen moeten herkennen: ik werd ‘krikkelder’ naar de kinderen toe, ambetanter tegen mijn man. Uit bed komen was nog moeilijker dan anders en in slaap vallen lukte ook al niet goed meer… De druppel deze ochtend was het feit dat de poetsvrouw (weer) niet kwam opdagen, waardoor ik ter stond begon te wenen. Gelukkig verbleven de kindjes deze namiddag bij mijn schoonouders waardoor ik terug in bed wat kon gaan rusten.
Ik had het zover niet moeten laten komen – een zinnetje dat de hele tijd door mijn hoofd spookt. Ik had de signalen moeten zien en op tijd rust moeten inbouwen, maar ik heb het genegeerd.
Je zou denken dat ik het na al die jaren wel door heb, maar neen…
Vandaag ben ik dus minder bereikbaar voor de buitenwereld en hopelijk morgen weer paraat!
Reuma In Mij 
Ik herken het wel, waarschijnlijk hebben we er allemaal mee te maken, de ene periode meer dan de andere en net zoals jij zegt ‘ dat niet voorspelbaar zijn is het probleem! Nog een geluk dat we ondertussen weten dat het weer beter wordt, ik duim voor jou dat het deze keer niet te lang duurt.
Dank je, Jeannine! Het ‘voordeel’ aan onze ziekte is inderdaad dat we weten dat het terug beter zal gaan… Gelukkig maar!
“Ik had het niet zo ver mogen laten komen” Al dat zelfverwijt altijd… Ik doe het ook he!!! Bechterew hier en je verhalen zijn ZO herkenbaar! Maar schuldgevoel zorgt ook voor stress, en dan spierspanning, en nog meer vermoeidheid… Beter zou zijn: “Ik aanvaard mijn lichaam en de aandoening zegt me nu dat ik er eventjes over ben gegaan. Ik leg me erbij neer.” Proberen we dat eens volgende keer misschien écht te geloven??? We blijven positief he! Dikke knuffel
Ja, dat schuldgevoel durft nog veel roet in het eten strooien… Een groot werkpunt 🙂