8u15. Het uur waarop ik me elke dag probeer ten laatste uit mijn bed te krijgen. Balancerend op die pijnlijke voeten met een stramme rug en nek, stretchend met die stijve vingers en met een sluimerend grieperig gevoel.

8u15 vandaag. Terug thuis. Net de kinderen naar school gebracht. Een eerste wasmachine heeft al een was gedraaid, de droogkast heeft de was van gisterenavond gedroogd en de was is klaar om opgeplooid te worden. Als ik dit onmiddellijk kan opplooien, betekent dat minder strijkwerk.

De kinderen en ik zijn samen opgestaan. We hebben samen ontbeten. We hebben ons samen klaargemaakt en ik heb ze naar school kunnen brengen. Ik laat dit goed tot me doordringen, want normaal gezien lukt me dit alles enkel in het weekend en op een véél lager tempo (lees: voormiddag).

I did it. Wat een heerlijk gevoel! 

Ik ben zo fier op mezelf. 8u45 en nog steeds aan het nagenieten. Echt. Dít zijn de eenvoudige dingen waarvan ik geniet. Evident voor ieder ander, maar helemaal niet vanzelfsprekend voor iemand zoals ik, met reuma en veel last van ochtendstijfheid.

Allez, “veel last” is voor een reumatoloog ook relatief. Bij mij duurt het meestal ‘maar’ tussen een half uur tot een uur per dag. Elke ochtend. Wat een sleur, wat een uitdaging. Elke ochtend je over die misselijkheid heen zetten, over de pijn, over de stramheid, die eeuwige vermoeidheid.

Wat een verschil met deze ochtend. Natuurlijk nog stram en wat misselijk, natuurlijk nog moe, maar het ging vlotter. Geen idee hoe dit komt en natuurlijk bang voor de weerbots later op de dag. Maar nu? Nu geniet ik ❤

Wat een verschil met de afgelopen maand. Ik heb weer zo diep gezeten. Weer zitten twijfelen, met dokters gepraat. De deadline van eind november opgelegd om tegen dan te beslissen om die werkuren van 16u terug naar 13u te schroeven. Vorige week nog niet kunnen gaan sporten omdat het echt, echt niet ging. Sleuren om rond te geraken met het werk, huishouden, kinderen. Zeuren en vertwijfeld rondlopen.

En vandaag lijkt het te smelten als sneeuw voor de zon.

Wat had ik dit nodig. Een positieve boost. Kunnen zeggen aan mijn kinderen dat ik ze naar school zou brengen. IK. Hoe zalig is dat! Terug een beetje geloven dat het me misschien wel zal lukken, maar dat het gewoon heel veel tijd nodig heeft. Met de nodige ups en downs, het schommelen tussen minder goede en betere momenten. Momenten, want ‘dagen’ durf ik nog niet zeggen.

Ik ben wel bang voor een eventuele weerbots later vandaag.

Maar daar wil ik nu even nog niet aan denken. Gewoon, genieten. Werken. De was in de wasmachine steken. Misschien eens piano spelen, even rusten als het nodig is en deze namiddag naar de osteopaat. En wie weet deze avond wel naar de aquagym. De dag heeft nog veel in petto ❤ en ik geniet.