Poeh. Doodmoe en toch niet kunnen slapen. Draaien en keren. Niets aan te doen. Was ik maar zoals mijn man: van zodra het licht uitgaat en zijn hoofd het hoofdkussen raakt, ligt hij zachtjes te knorren. Heerlijk in dromenland tot de ochtend.

Dan maar uit mijn bed. Mijn handen en benen zijn al wat stram van het stil liggen. Mijn ogen plakken van de oogzalf. Mijn knieën voelen warm en gezwollen aan. Toch is er niets aan te zien. Het is nog maar één uur; het belooft een lange nacht te worden…

Ik kijk echt op tegen morgenochtend. Wakker worden na een moeilijke nacht is erger dan een gewone. Bij een ‘gewone’ nacht slaap ik al vrij onrustig (bevestigt mijn Fitbit ;-)), laat staan dat ik morgenvroeg me iets of wat relatief fit zal voelen… Maar dat weet ik natuurlijk nooit.

De laatste tijd is het toch terug wakker worden alsof ik een kater heb; alsof ik de hele nacht gaan stappen ben en maar een paar uurtjes heb geslapen. Met een grieperig gevoel probeer ik dan de pijn in mijn handen en voeten wat weg te krijgen. Door ze zachtjes te bewegen is het alsof mijn bloed er terug doorheen begint te stromen en mijn spieren en pezen terug wat zuurstof krijgen. Mijn handen zijn warm bij het wakker worden en voelen koud aan bij het opstaan; alsof de koude die ik voel binnen in mijn gewrichten zich echt naar buiten werkt.

Bah… geen fan van de ochtenden, en ook niet van de nachten. Gelukkig valt het overdag allemaal wel relatief goed mee (zolang ik niet te lang stil zit of niet te veel moet bewegen of niet te lang moet staan of… ) 😉

De consultatie bij de fysische geneesheer gisteren gaf uitsluitsel over de botscan: geen reumatische ontstekingen op de heupen, bekken of voeten. De pijn aan mijn linkervoet kunnen we niet verklaren. Er is wel een breukje gezien, maar niet op de plaats waar ik pijn heb. Mijn podologische zolen zouden mijn pijnplek wel moeten kunnen ontlasten, maar verder niets aan te doen. Leren mee leven is (ook) hier de boodschap; en niet te veel belasten.

Voor de pijn aan mijn heupen kreeg ik een voorschrift mee voor de kiné met – eindelijk – duidelijke instructies: hiermee kan ik dus zeker verder (hoop ik toch). Ook werd me door de specialist aangeraden langs te gaan bij een osteopaat; een doorverwijzing die ik niet echt verwacht van een ‘klassiek geschoolde’ specialist, maar ik wil het wel proberen. Ik ben trouwens nog niet zo lang geleden al eens bij een osteopaat langs geweest, maar het voelde op dat moment niet goed. Ook de persoon zelf lag me helemaal niet (te geiten-wollen-sokken voor mij). Vandaag heb ik een nieuwe afspraak vastgelegd bij een andere osteopaat. We zien wel: ‘wie niet waagt, niet wint’, zeker?

To be continued…