Sinds zondag ben ik terug van een heerlijke vakantie in Italië. Heerlijke locatie, zalige temperaturen en plezant gezelschap. Meer moet dat niet zijn (tenzij dat het iets langer mocht duren natuurlijk!). Voor de eerste keer in jaren geen invasie van muggen en de bijhorende muggenbeten, maar wel een aantal moeilijkere nachten op een vreselijk harde matras. Niets is perfect hé…

Bij thuiskomst kregen we letterlijk een koude douche: regen en zo’n 20 graden kouder… Ja, het was even wennen. Ook een zalige eerste nacht in mijn heerlijk bed werd me niet gegund: onze kat heeft ons 14 dagen moeten missen en liet zich dan ook gelden. Daarbij kwam de strakke planning van was en plas want dinsdagmiddag werd ik geopereerd aan mijn rechterpols. Anderhalve dag tijd dus om alles gewassen en gestreken te krijgen want de kinderen vertrekken immers zaterdag op chirokamp ( en na de operatie mag ik een tijdje niet meer strijken)…

Uiteindelijk heb ik de deadline gehaald en kon ik rustig vertrekken naar het ziekenhuis in Ottignies; de wachtlijst voor handoperaties in Gasthuisberg bleek veel te lang en de orthopediste, gespecialiseerd in handen, van het medisch centrum in de buurt opereert in Ottignies. Het is eens wat anders: je medische dossier toelichten in het Frans… Gelukkig sprak de handspecialiste (ook) Nederlands.

Dat er grote verschillen zijn tussen ziekenhuizen, werd me nog maar eens duidelijk. Zo verliep de anesthesie bij mij niet van een leien dakje. Ik werd een ruimte ingereden op een ziekenhuisbed waarbij mijn bed rakelings langs andere bedden van patiënten werd gemanoeuvreerd. Bij het binnenrijden sleepte mijn ziekenhuisbed een zwarte ronde vuilbak mee en werd mijn bed geplaatst achter een tafeltje dat dienst deed als bureau, met computer maar ook met lege tuperwaredoosjes van de middaglunch. Op vlak van privacy kon het ook wel tellen: mijn overbuur heeft de hele toestand om me proberen te verdoven helemaal ‘live’ kunnen volgen…

Op voorhand werd beslist om me plaatselijk te verdoven; een beslissing die ik van in het begin al wou herzien. Maar het was middag en de optie ‘volledige verdoving’ kon enkel nog in combinatie met overnachting in het ziekenhuis, dus liet ik het maar zo. Het was de bedoeling dat de anesthesist een aantal zenuwen verdoofde, startend in mijn oksel. Door deze zenuwen te triggeren, begon mijn arm automatisch tegen mijn bed te bonken. Tijdens het prikken kreeg ik een eigenaardige smaak in mijn mond en werd mijn hoofd wazig. Gelukkig heb ik dit nog kunnen zeggen: niet normaal, de vloeistof liep blijkbaar de verkeerde kant op. De vragen die de assistente daarna stelde aan de anesthesist maakten me nòg nerveuzer: of hij de batterijen wel had vervangen van de machine, want die leek niet goed meer te werken; “hoe kan dat nu, als ik hier op duw dan gebeurt er niks?!”, “Allez, c’est quand même bizarre!”

Om me rustiger te krijgen – mijn hartslag ging blijkbaar de hoogte in – stelde hij me voor me een spuitje te geven. Ik vroeg hem wat hij me ging injecteren, zuiver uit schrik dat hij me morfine zou geven. Na het spuitje gaf hij me een kruisje op mijn voorhoofd – what the f*! – met de boodschap dat ik me een beeetje moest kalmeren en me geen zorgen hoefde te maken…

Aangekomen in het operatiekwartier bleek dat mijn hand en arm nog niet voldoende verdoofd waren: ik voelde immers op grote delen van mijn hand en arm de koude vloeistof. De anesthesist werd er bij gehaald en opnieuw kreeg ik een spuitje met het bijhorende kruisje op mijn voorhoofd. Nadien was ik weg van de wereld. Ik herinner me vaag muziek en verhalen over zijn dochter op vakantie en zijn boodschap na de operatie: “Je mag terug eten”, waarop ik me hoor antwoorden “In Mexico of in Indië?”

Na de operatie werd ik op een ziekenhuisbed naar mijn kamer gereden. Voor de kamer moest ik eruit en stappend naar mijn bed: de (nieuwe) kamers (sinds april 2015) blijken te smal om verschillende bedden naast elkaar te kunnen draaien en/of binnen- en buiten te rijden. Ook een rolstoel had er volgens mij maar moeilijk tussen gekund: enkel het bed aan de deur is via een ander bed of rolstoel te bereiken en ik lag aan het raam.Voor mij geen probleem om te stappen, ware het niet dat ik supermottig was van die spuitjes…

Uiteindelijk ben ik al waggelend en met begeleiding van de verpleger én zo’n grijs kartonnen bakje in bed geraakt en heb ik een hele tijd geslapen. Omdat de misselijkheid niet overging, hebben ze me een infuus gestoken en later heb ik iets te eten gekregen (op uitdrukkelijke vraag; ook een groot verschil met Gasthuisberg, waar het eten blijkbaar standaard is) waarna het beter ging.

De operatie zelf is heel goed verlopen: de polscyste is er uit en de carpal boss is behandeld. De incisie is zo klein mogelijk gehouden. Nu nog even revalideren: ik mag 2 weken geen repetitieve bewegingen uitvoeren met mijn rechterhand of deze belasten. Dat betekent niet typen, strijken, zware lasten dragen,… (ik typ nu enkel met mijn linkerhand) en mijn hand mag ook niet vochtig worden. Na een 10tal dagen mogen de draadjes eruit en na een maand op controle. Ondertussen mag ik pijnstillers nemen, Dafalgan codeïne. Het enige probleem is dat mijn leverwaarden nog steeds niet goed zijn, waardoor ik mottig word van zodra ik Dafalgan inneem. Het is dus wat kiezen tussen misselijkheid of pijn, of voor een pilletje tegen misselijkheid en daarna tegen de pijn… Voor iemand die niet graag pillen slikt, is dit weer een uitdaging… Maar al bij al valt het wel mee.

Mijn dik verband is nu ook al van mijn hand en arm. (Terwijl er in de brochure van Gasthuisberg staat dat het verband er 10 dagen moet blijven opzitten, mocht het mijne er al na 1 dag af!) Ik heb enkel nog een pleistertje over de wonde en een klein verstevigingsverband rond mijn pols. s’ Nachts moet mijn hand hoger liggen dan mijn hart, op een kussen naast mijn hoofdkussen om zwelling te voorkomen. (Ik heb gekozen voor een handdoek omdat ik mijn man, telkens ik me omdraaide in bed, aanviel met het hoofdkussen 🙂 ) Ook overdag kreeg ik de instructie om 1 maal per uur mijn hand gedurende 1 minuut omhoog te houden zoals het vrijheidsbeeld (zonder zeveren!). Verder moet ik mijn vingers regelmatig bewegen.

Als alles goed gaat, zou ik binnen 2 tot 3 weken mijn hand en pols terug gewoon kunnen gebruiken. Dat valt dus heel goed mee! Nu oppassen dat ik mijn linkerhand niet te veel ga belasten; mijn reuma zorgt ervoor dat ik heel gevoelig ben aan ‘overbelasting’. En daarnaast moet ik zorgen dat ik rechts niet te veel ontlast, want dat geeft een verhoogd risico op het syndroom van Südeck: een zeer pijnlijk iets, reeds meegemaakt na mijn voetoperatie…

Het wordt weer balanceren en aftasten…

Iemand tips en/of tricks?