Sinds februari werk ik, in kader van progressieve tewerkstelling, 3u per week meer. Van 13u per week naar 16u per week. “3 uurtjes per week”, hoor ik je denken, “dat is echt niet veel.” En nee, het is zelfs nog geen halftijds. En toch kost het me moeite om die extra uren ingepast te krijgen in mijn dagritme.

Ik weet dat elke verandering tijd en energie kost en dat ik het daarom zeker nog tijd moet geven. Ik had alleen niet verwacht dat het me zo’n moeite zou kosten. Ik lijk een drukkere week steeds af te wisselen met een minder drukke, om te bekomen. Gelukkig kan ik mijn uurrooster zelf wat indelen en hoef ik alleen rekening te houden met permanentie-momenten en eventuele afspraken of vergaderingen. En natuurlijk moet ik ervoor zorgen dat mijn werk rond raakt en ik mijn uren presteer.

Ook moet ik niet vergeten dat mijn ritme wordt uitgedaagd door de wekelijkse opleidingsdagen Disability Management bij het RIZIV. Terwijl ik tijdens werkdagen vooral halve dagen werk, zijn deze dagen voltijds en moet ik er me ook voltijds concentreren. Iets wat niet altijd gemakkelijk is. (Zeker niet als ik zo moe ben.) Gelukkig zijn er regelmatig pauzes ingepland, zodat ik even kan ontspannen en ook niet onbelangrijk: kan afwisselen van houding. Ik probeer tijdens deze pauzes echt wat rond te lopen en recht te staan. Ook het nemen van het openbaar vervoer van en naar de opleiding verlegt mijn grenzen.

Begrijp me niet verkeerd: ik ben super gemotiveerd voor deze lessen. Het is een opleiding die ik altijd wou starten en het gaat over een onderwerp dat me nauw aan het hart ligt en me passioneert, namelijk: terug aan het werk gaan met een arbeidsbeperking. Dus ik ben echt van plan deze opleiding met succes af te ronden :-).

Daarbij komt ook dat ik in een mindere periode ben op vlak van reuma-aanvallen. Ik heb mijn infusen Mabthera (rituximab) in februari gekregen en ze hebben hun tijd genomen om terug te werken. Ik heb nog pijn aan mijn linkervoet en veel last van mijn ellebogen en heupen. Ook mijn polsen en vingers doen nog moeilijk. Maar de ochtendstijfheid vermindert en ik hoop dan ook dat mijn energie-niveau stilletjesaan terug kan stijgen.

Natuurlijk hebben de aanslagen in Brussel en Zaventem ook voor de nodige commotie en stress gezorgd deze afgelopen periode. Ik woon heel dicht bij Brussel en Zaventem (vandaar dat ik de permanentie in het Reuma Expertise Huis gemakkelijk kan verzorgen). Die dagen betekenden voor mij vooral uitzoeken of iedereen die ik kende in orde was, maar ook een plausibele verklaring proberen geven aan de kinderen over al dit onrecht. Het kruipt in de kleren en dat zal het nog een tijdje blijven doen.

Een andere soort stress is er dan nu weer, tijdens de paasvakantie. Zoals elke vakantie, hebben we gezorgd voor opvang en dagactiviteiten voor de kinderen, afgewisseld met een aantal dagen samen op stap. Tijdens die dagen probeer ik er echt te zijn voor mijn man en de kinderen, maar dat betekent minder recuperatie-momenten voor mezelf. Ik wil daar niet over zagen en er zoveel mogelijk van genieten. Maar ik ben er me wel heel bewust van dat ik ga moeten recupereren.

Op deze momenten waarop alles wat samenvalt besef ik maar eens te meer dat het hebben van een chronische ziekte zoals reuma gewoon op zich al een voltijdse dagtaak betekent. Geentje van 9u tot 17, maar eentje van 24u op 24…

We komen er wel. Het heeft alleen een beetje tijd nodig…