Augustus: de maand waarin alle rekeningen bij elkaar komen. Inschrijvingsgelden voor voetbal, tennis, dans, toneelschool, Chiro, avondschool en Tai Chi. De maand waarin je met je neus op de feiten wordt gedrukt dat je tijdens het verlof toch weer nét iets te veel hebt uitgegeven. Een koude douche die je onmiddellijk wakker schudt en je aankondigt dat het de volgende maanden financieel nog wat moeilijk(er) zal zijn.

Want natuurlijk begint het nieuwe schooljaar, komen de water- en electriciteitsafrekeningen er aan en het alom gevreesde kadaster. Voor de meesten onder ons zijn het moeilijkere maanden en dan mag ik nog van geluk spreken dat ik nog kan en ga werken! Al is het deeltijds: tijdens deze maanden voel ik eens te meer dat elk centje telt en meer dan welkom is.

Het is geen leuk gevoel, te weten dat ik diegene ben die ons gezinsinkomen naar beneden heeft gehaald door mijn reuma. Niet alleen zorg ik voor minder inkomsten, ik heb ook meer uitgaven. Reken maar op: elke week minstens één maal naar de kiné, om de paar weken naar de huisarts voor bloedafnames, de bloedafnames op zich, de driemaandelijkse controle-afspraken in het ziekenhuis, de opnames voor mijn infusen (gemiddeld 4x per jaar), de tussentijdse hospitalisaties en/of operaties, medicatie,…

Ik wil niet té veel klagen: uiteindelijk krijg ik nog een stukje vervangingsinkomen via het RIZIV in kader van progressieve tewerkstelling. Gelukkig maar, want als getrouwd/samenwonend koppel val je vaak uit de boot wanneer het aankomt op extra sociale en financiële tegemoetkomingen. Zeker wanneer je partner ook nog eens werkt. Schandalig eigenlijk…

Natuurlijk is het zo dat je als alleenstaande het financieel nog veel moeilijker hebt en dat het bijgevolg ook logisch is dat je meer aanspraak kan maken op een aantal tegemoetkomingen. (Alhoewel: wanneer je werkt en je inkomen bijgevolg iets hoger is, val je ook vaak uit de boot.) Maar het is en blijft een feit dat ik het niet logisch vind dat mijn partner ook op financieel vlak hoeft te lijden omdat ík een chronische ziekte heb. Ik wil niet persé meer inkomsten van de overheid, maar wel dat er meer rekening gehouden wordt met mijn persoonlijke situatie en dat daar wordt op ingespeeld. Zodat ik toch iets of wat het gevoel blijf behouden onafhankelijk te zijn.

Zo heb ik bijvoorbeeld een gratis bus- en tramabonnement gekregen voor De Lijn, omdat ik recht open op een Vlaamse Ondersteuningspremie. Leuk initiatief, maar ik neem nooit de bus en de tram bij De Lijn rijdt niet in mijn omgeving. Omdat ik erkend ben als persoon met een handicap bij het VAPH, heb ik recht op extra dienstencheques. Waarom de dienstencheques niet iets goedkoper maken? De poetsvrouw komt nu maar om de 2 weken omdat ik het nu al niet kan betalen; laat staan dat ik nood heb aan méér dienstencheques…

Ik wil niet al te veel klagen: er zijn heel wat initiatieven waarvoor ik natuurlijk wèl dankbaar ben. Zo heb ik een Epathologie bij het RIZIV waardoor mijn kiné-sessies voor mij goedkoper worden en ik onbeperkt naar de kiné kan. Ik maak ook regelmatig recht op het zorgforfait voor chronische zieken: een éénmalig bedrag per jaar, overgemaakt door mijn mutualiteit, om tegemoet te komen aan mijn hoge medische onkosten.

Dat er een algemene regelgeving moet bestaan in kader van tussenkomsten op energie, water, telefonie,… lijkt me logisch. Maar daarnaast zou het toch handig zijn om te kunnen kiezen uit een bepaald pakket, rekening houdend met je persoonlijke situatie en afgestemd op je individuele noden?

Wat denk jij?

Wil je zelf weten waar je recht op hebt? Dat kan via www.rechtenverkenner.be

Heb je, net als ik, een chronische aandoening, dan kan je via www.rechtenverkenner.be – ‘chronische zieken’ uitzoeken waar je recht op hebt.