Ik heb fantastisch, zalig, goed nieuws! Ik ben sinds deze week gestart als administratief medewerker bij vzw ReumaNet; dit voor 13u per week in kader van progressieve tewerkstelling. Ja, ik had al eerder geschreven dat ik het rustiger aan ging doen en me de tijd zou geven uit te zoeken wat ik fysiek nog aan kan. Maar geef toe: zo’n kans kan ik toch niet laten liggen! En als kersje op de taart hebben ze me voornamelijk aangeworven omwille van mijn ‘expertise’ op vlak van tewerkstelling met een arbeidshandicap. Dat betekent dat ik het mag blijven hebben over het onderwerp dat me nauw aan het hart ligt!

Ongelooflijk, toch? Nu, het is een contract van bepaalde duur (tot eind juni 2015) omdat het natuurlijk werken is bij een vzw met weinig financiële middelen. Zo hebben ze mij bijvoorbeeld kunnen aanwerven dankzij een erfenis/gift die ze verkregen hebben. De uitdrukking ‘de ene zijn dood, is de andere zijn brood!’ is hier letterlijk van toepassing… Dus: dank je wel, lieve dame, voor de schenking! Dankzij jou geef je mensen zoals ik ongelooflijk veel kansen – mooi is dat!

Dus bij deze een directe oproep: ken je iemand die nog wat geld teveel heeft? Graag storten op rekeningnummer van ReumaNet – zo kan ik wat langer bij hen aan de slag 🙂

We zien wel wat het brengt…

Voorlopig betekent werken voor ReumaNet werken van thuis uit, want ze hebben geen vast kantoor. Natuurlijk wordt er gedroomd van een vast aanspreekpunt waar mensen met reuma met hun vragen, dromen,… ook fysiek terecht kunnen. Voor mij is thuis werken een hele aanpassing, maar het bevalt me eerlijk gezegd wel. Ik was er wat bang voor. Zeker omdat ik op school verhalen hoorde van mensen die thuis werken helemaal niet leuk vinden. Ze kunnen zich blijkbaar thuis minder goed concentreren, laten zich meer afleiden door huishoudelijke taken die liggen te wachten,…

Bij mij is dit dus gelukkig niet het geval. Ik heb nooit echt moeite gehad me te focussen en ik merk dat ik nu ook thuis minder afgeleid ben dan op kantoor. Ik kan volledig mijn eigen ding doen en wordt niet meer onderbroken of ‘gestoord’ voor allerlei andere zaken.

Geen files, geen tijdverlies, geen gepieker over ergens niet op tijd geraken. Na het werk kan ik onmiddellijk mijn huishoudelijke taken opnemen en tijdens een pauze zou ik een wasje kunnen insteken of wat oprommelen. Heb ik teveel pijn aan mijn heupen, dan kan ik staan of onderuit gaan liggen in de zetel met mijn laptop in aanslag. In principe zou ik me zelfs ’s ochtends niet meer hoeven op te maken en kan ik een trainingsbroek aan (handig bijvoorbeeld wanneer het voor mijn heupen te pijnlijk is om een strakke broek te dragen).

Mijn arbeidsomgeving kan ik volledig aan mezelf aan passen. Heb ik het te warm, dan zet ik een raam open. Heb ik het te koud, dan zet ik de verwarming op. Ik heb geen airco waar ik last van kan hebben en zet de radio op of af, naargelang ik zelf wil. Eten, drinken,… Eenvoudige zaken die ik allemaal zelf in de hand heb en dat is toch even wennen. Maar natuurlijk een zaligheid.

Ook het feit dat ik mijn uren – natuurlijk rekening houdend met vaststaande afspraken, vergaderingen,…- zelf grotendeels kan plannen, is voor mij een hele aanpassing. Zo kan ik mijn kiné-afspraken (2x per week) beter inpassen en dat is toch een hele luxe!

Grote valkuilen voor mij zijn dan weer het feit dat ik te gefocust kan zijn waardoor ik teveel ga doen. Ik merk dat ik ook te weinig pauzes en/of een afwisselende houding aanneem, terwijl ik daar eigenlijk meer de mogelijkheden toe heb. De communicatie met mijn collega’s gebeurt voornamelijk via mail, wat toch ook wel een grote verandering is. (Ik ben bang dat mijn stembanden wat gaan roesten 😉 ) Ook wil ik niets ‘missen’ waardoor ik mijn computer niet te vroeg durf uit te zetten en op momenten waarop ik ‘niet werk’ ga ik toch meer mailtjes checken.

Dus wanneer ik terug kijk op mijn eerste werkweek kan ik vooral concluderen dat thuiswerken een ‘luxe’ kan zijn, maar dat het vooral voor mij nog een zoektocht is naar hoe die ‘luxe’ inpassen. Een belangrijke hulp voor mij is toch om me zoveel mogelijk te houden aan een relatief ‘vast’ uurrooster, waarbij ik mijn kinésessies en ziekenhuisbezoeken goed kan inplannen.

Starten met 13u/week lijkt niet veel, maar is voor mij toch een hele verandering. Getuige het mooie koortsblaasje op mijn bovenlip en de wallen onder mijn ogen 😉

Maar ik ben een meer dan tevreden mens 🙂 en ik hoop mijn collega’s ook 😉