Oef… De kerstvakantie zit er bijna op. Ik ben echt aan het aftellen. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van de feestdagen, van het gezellig samen zijn met vrienden en familie, van het feit dat de kindjes de hele tijd thuis kunnen zijn… Super allemaal en ik geniet met volle teugen… Maar het begint me echt te druk te worden. Het gebrek aan structuur begint nefast te worden voor mijn gezondheid…
Ik had deze kerstvakantie nochtans niet beter kunnen beginnen: ik had ervoor gezorgd dat de kindjes enkele dagen konden gaan logeren bij de grootouders. Zo kreeg ik tijd om te studeren voor mijn les sociale zekerheidsrecht, kon ik wat uitslapen,… Mooie voornemens, waar dus niets van in huis is gekomen. Want wat doe je nu éénmaal (wij toch…) als de kindjes van huis zijn? Dingen die je mét kindjes normaliter niet (zo goed) kan: op stap gaan, blijven ‘hangen’ op café, lekker lang tafelen,…
De hele vakantie door was het een gezellige drukte: kerstavond, kerstdag, verjaardag van mijn metekind, een uitstapje naar de Winter-Efteling (een echte afrader trouwens: ontzettend veel volk en de snellere attracties waren gesloten waardoor de minder snelle overrompeld werden met superlange wachtrijen tot gevolg) , oudejaarsavond, nieuwjaarsdag,… Alles super gezellig en superleuk. We kregen er zelfs een dik pak sneeuw en glijpartijen bovenop. Genoten heb ik, dat zeker! Maar halverwege de vakantie kwam toch al het eerste stressmoment: geen tijd gehad om te strijken waardoor ik een hele namiddag heb doorgebracht achter de strijkplank. Door de vermoeidheid ben ik ook emotioneler en zijn er al eens wat meer traantjes gevloeid dan doorsnee… en dat op zeer onverwachte momenten.
Ik voel het… Het is tijd; tijd voor meer structuur, tijd voor meer rust, weer wat meer tijd voor mezelf. Nog 2 dagen en ik tel af… Nog 2 dagen waarbij mijn voornemen van 2015 ‘dingen meer loslaten’ al écht op de proef wordt gesteld. Nog 2 dagen om een klein beetje proberen bij te tanken om me dan weer te kunnen storten in mijn dagdagelijkse beslommeringen…
Ja, ik kijk er naar uit! 🙂
Reuma In Mij 
Heel herkenbaar je aftelreactie Anja.
Ook ik heb heel gezellige feestdagen meegemaakt met man, kinderen en kleinkinderen.
Maar toch heb ik de afgelopen dagen ook al dikwijls met traantjes “zonder reden” aan de ontbijttafel gezeten.
Of was het misschien omdat je voelt dat je niet meer voor 200% kan meedraaien, en je zelfs op halve kracht na enkele dagen een uitgeput wrak bent?
Of is het omdat je het gevoel hebt dat je meer toeschouwer dan deelnemer kan zijn?
Wat dan ook, het is de realiteit en we moeten leren er rekening mee te houden en er
ook voor zorgen dat anderen hiervoor begrip kunnen opbrengen..
Ik wens jou, je man en je kinderen het allerbeste toe in 2015, met heel veel gelukkige momenten (bij de andere momenten drukken we op delete!)
Kathleen
Hoi Kathleen,
Ook voor jou en je gezin en familie de allerbeste wensen voor 2015!
Ik duim mee voor zo weinig mogelijk delete-momenten en beloof extra te zullen genieten van de goede!
Verder blijf ik uitkijken naar je leuke reacties op mijn blog en herinner ik mezelf elke dag aan mijn voornemen voor 2015: meer loslaten, minder piekeren en me minder aantrekken van de opmerkingen van buitenaf… Als me dat allemaal lukt, ben ik een supertevreden mens! 😉
Groetjes,
Anja