Het gaat de laatste tijd niet al te best met me. Ik schipper, balanceer, val en sta weer op. Vermoeid, krikkel, pijn, meer medicatie en geen duidelijkheid naar wat me op dit moment wel beter kan maken. Focus op werk en huishouden en prioriteit aan mijn gezin en toch proberen sociale contacten te behouden. Ik voel me wegglijden, maar wil er zo min mogelijk aan toegeven.

Ik heb de tai chi-lessen stopgezet voor dit seizoen en mijn danslessen staan ook op de helling. De afspraken met mijn kiné worden terug opgedreven en ik heb ook terug contact opgenomen met mijn psychologe. Emoties moet je emoties laten zijn. Dus ik ween af en toe. Droog die tranen weer en probeer rustig weer vooruit te gaan. Een emotionele rollercoaster, met nood aan tussenstops. Rustmomenten worden ingebouwd en op momenten dat het beter gaat, probeer ik extra te genieten.

Het is eenzaam, die pijn, die frustraties. Ik moet er alleen door (door die emoties), ook al willen anderen me graag helpen. Uiteindelijk ben je alleen met je reuma. Terug met het neuzeke op de feiten: dit is chronisch, dit is progressief, dit is tanden bijten. Op zo’n momenten trek ik me terug en op één van die momenten schreef ik volgende tekst. Ik durfde hem eerst niet te posten, maar dankzij de post ‘The sound of silence’ van Claudine – blogster van ‘Wolf and the City‘ – weet ik dat het helpt. Het helpt te lezen dat er anderen zijn die zich ook zo voelen. Dus het kan jou, beste lezer, ook helpen te weten dat je niet alleen bent.

“Soms kan ik me zo ongelukkig voelen; diep ongelukkig. Alleen. Alsof niemand me begrijpt. Objectief opsommend wat ik allemaal wel heb. Objectief zeggend dat ik gelukkig moet zijn. En toch ben ik het niet. Tranen druppelen en glijden langs mijn wangen. Ik wil zeggen hoe ik me voel. Onbegrepen. Koud. Onopgewarmd. In een glazen gevangenis waar iedereen naar kijkt en ziet dat het goed is. Maar wanneer je binnen zou komen, ben je verbaasd van wat je vindt.

Op een bolletje wil ik me draaien. Een extra gevecht. Niet alleen tegen pijn en onmacht. Ook tegen die triestigheid. Het alleen zijn. Het niemand willen belasten. Focussen op wat positief is. ‘De Kleine Dingen’. Een mantra, steeds herhalend in mijn hoofd.

Ik heb niet veel nodig om mijn hoofd boven water te houden: een warme knuffel, een goed gesprek. Maar er is nu ook niet veel nodig om me naar onderen te trekken. Ik balanceer aan een emotioneel touwtje. Erop, eronder? Het meeste van de tijd erop, maar ik glij en zonder houvast zou ik vallen. Misschien is het goed om af en toe eens te vallen? Om een nieuwe houvast te zoeken; oude handvaten te herstellen of te verstevigen.

Het is tijd om mijn evenwicht terug te zoeken; tijd om mezelf terug te vinden.”

Dank je, Claudine, om me moed te geven. Moed voor mezelf en moed voor het posten van deze tekst. Je bent een prachtmadame x