Normaal gezien zit ik nu in de les ‘bemiddelen en onderhandelen’, georganiseerd door het Centrum voor Volwassenenonderwijs te Heverlee. Probleem ligt bij het woordje ‘zit’; zitten is sinds gisterenavond veel te pijnlijk geworden, waardoor les volgen vandaag gewoon niet kan.
Ik heb de laatste tijd terug meer last van mijn heupen. Het ziet ernaar uit dat de cortisone-infiltraties minder lijken te werken. Ondanks de spierversterkende oefeningen die ik van mijn kinesist heb gekregen en dewelke ik elke ochtend probeer uit te voeren, wordt de pijn erger. Wanneer de pijn te erg is, lukt het me gewoon ook niet om die oefeningen te doen. Het wordt trouwens afgeraden om gewrichten te gaan ‘overbelasten’ wanneer ze ontstoken zijn. Dus ja… Nu lig ik onderuit in de zetel, wachtend tot mijn medicatie aanslaat en daarna zal ik koude compressen op mijn heupen leggen om de pijn wat te verlichten.
In functie van mijn reuma is het sowieso belangrijk om zoveel mogelijk mijn houding af te wisselen. Het is steeds een zoeken naar een goed evenwicht tussen zitten, staan en stappen. Wanneer ik thuis ben, lukt het me relatief goed om hier alert voor te zijn. Tijdens het (thuis)werken zet ik bijvoorbeeld een alarm dat me er elk anderhalf uur aan herinnert om even van houding te veranderen. Wanneer ik op verplaatsing ben daarentegen, is het veel moeilijker om dit in het oog te houden.
Zo ook gisteren. Ik moest aanwezig zijn in het Reuma Expertise Huis voor de levering van onze frigo en ook de technieker van Proximus zou langskomen voor onze internetaansluiting. Dit alles zou in de voormiddag plaatsvinden, dus ik had mijn laptop mee zodat ik ondertussen gewoon verder kon werken.
De levering van de frigo gebeurde netjes op tijd, maar natuurlijk liet de man van Proximus op zich wachten en kwam uiteindelijk, na een aantal boze telefoontjes van mijnentwege, na de middag opdagen. Ondertussen ben ik wel blijven werken, maar dat betekent dat ik voornamelijk heb gezeten. Ik ben wel eens naar het toilet gestapt en naar de keuken, maar verder was er niet veel bewegingsruimte: de Proximus-man kon er immers ‘elk moment’ zijn…
Ook op momenten van vergaderingen of overleg is het gewoon onmogelijk om mijn houding aan te passen. Ik kan toch moeilijk in het midden van een vergadering opstaan en rondlopen? Ik maak ook vaak het verslag van de vergaderingen, waardoor ik gebonden ben aan mijn laptop. Een hoger bureau is misschien een oplossing voor de permanentie-momenten*, maar tijdens de vergaderingen lijkt me dit ook niet echt aangewezen.
Hoe vang jij dit op? Hoe zorg jij voor een voldoende afwisselende houding op het werk, zonder dat je het gevoel hebt ‘voor paal te staan’?
* Permanentie-momenten Reuma Expertise Huis: Het Reuma Expertise Huis is open elke donderdagvoormiddag van 10u tot 12u. Spring gerust binnen! Wens je een afspraak op een ander moment? Dat kan via info@reumanet.be
Adres: Imperiastraat 16, 1930 Zaventem – ingang via de straatkant
Reuma In Mij 
Een beetje grappig, maar ik heb een ‘verticale’ computermuis (ivm. muispols) van Evoluent en dit beestje waarschuwt mij om de ca. 20 min. met het verschijnen op mijn scherm van de ludieke boodschap ‘Take a brake, stretch your body’. Kwestie is nog altijd dat ik daar moet leren naar luisteren… Voor de rest heb ik dat inderdaad al gedaan: midden een vergadering eventjes recht gaan staan en een paar stappen zetten. Het helpt natuurlijk wel dat mijn collega’s op de hoogte zijn en het hier over een relatief informele samenkomst ging.
Eigenlijk zou ik het wel kunnen doen tijdens vergaderingen; vaak weten de aanwezigen dat ik reuma heb. Maar toch, ik voel me gegeneerd… Een drempeltje waar ik over moet blijkbaar…
En inderdaad… Wanneer het er informeler aan toe gaat, durf ik het wel eens te doen…
Die Evoluent muis is een mooie tip! Ik heb nu enkel de Trackballmuis in kader van mijn RA… (En die neem ik niet altijd mee op verplaatsingen)
je wil niet weten in welke houdingen ik vaak zit, sta, hang tijdens een vergadering op het werk…mijn collega’s zijn zoals bij Kristel op de hoogte, dus daar geneer ik me helemaal niet. Bij vergaderingen buiten de dienst ga ik tussenin vaak eens” naar het toilet”, en dan blijf ik ook wel een beetje weg, kwestie van te rekken en te strekken, en er weer tegen te kunnen. Allemaal wel vervelend, en het is inderdaad een brug waar je over moet, maar die je best neemt, voor je eigen lijf.
Trouwens, je werkt voor reumanet, iedereen weet dan toch dat je reuma hebt, en zal daar waarschijnlijk niet van opkijken?
Het ligt vooral aan mezelf hoor, Marleen 😉 Ik wil me ‘niet laten kennen’ en gewoon verder doen… Het is vaak achteraf dat ik mezelf kan toegeven dat ik eigenlijk meer had moeten rusten of een andere houding had moeten aannemen…