Je zou kunnen denken dat mensen die thuis zijn, zoals ik, een zee van tijd hebben. Ik dacht dat ook, maar toch glippen de dagen door mijn vingers weg. Omdat het allemaal zo snel gaat, hou ik een agenda bij. Daarin schrijf ik mijn afspraken, maar ook de zaken die ik gedaan heb overdag. Zo kan ik bijhouden wat ik doe, wat ik aankan en hoe ik het nog beter zou kunnen plannen. Daarbij komt een extra aandachtspunt, gekregen van mijn psychologe, namelijk: het dagelijks inplannen van ‘me time’.

Je zou denken dat ik de hele dag ‘me time’ in kan plannen, maar blijkbaar is het toch niet zo simpel… Vaste posten in mijn agenda zijn de volgende: kiné, dans en tai chi. Omdat bewegen met reuma nu éénmaal super belangrijk is, probeer ik echt deze zaken systematisch te doen. Zin of geen zin. Pijn of ja, pijn. Vermoeid of ja, vermoeid. Deze afspraken krijgen prioriteit (net zoals de afspraken bij de dokters en specialisten natuurlijk). Sinds vorige week komt daar nu ook één maal per week relaxatie/mindfulness bij.

Daarnaast komen natuurlijk de dagdagelijkse taken, met het geluk dat ik hierin tweewekelijks (ja, wekelijks was financieel niet meer te dragen) ondersteund word door een poetsvrouw via dienstencheques. Wassen, strijken en opruimen zijn mijn vaste taken. Daarnaast komt de zorg voor de kinderen. Mijn man verzorgt de ochtenden, waarvoor ik ontzettend dankbaar ben (ochtendstijfheid, weet je wel). ’s Avonds worden de kindjes opgevangen na school; op maandag en dinsdag door mijn ouders. Op woensdag en donderdag door mijn schoonouders. (Ja, ik weet dat ik ook hierin een geluksvogel ben!) Op vrijdag door mezelf. Eens thuis, is het mijn taak de ‘schoolzaken’ op te volgen en in orde te brengen. (Boekentassen en schoolagenda’s checken, taken opvolgen,…)

Ook in functie van onze hobby’s en de hobby’s van de kinderen, zijn de ‘haal- en brengmomenten’ strikter geregeld. Zo is het mijn man die onze zoon brengt naar en ophaalt op de voetbaltraining. Mijn mama verzorgt op haar beurt het brengen en halen van onze zoon naar de keeperstraining. Ik doe het wegverkeer van en naar de toneelles van onze dochter. In het weekend wisselen we elkaar af in functie van voetbal, tekenles en Chiro. Druk druk druk, met een mega structuur, dewelke ons helpt als ouder om op één lijn te staan én dewelke me helpt met het inplannen van ‘rust’momenten.

Gaandeweg heb ik die rustmomenten leren inplannen. Nu ik thuis ben, kan ik gemakkelijker overdag wat bijslapen/rusten. Zo ben ik ’s avonds weer paraat voor de drukte. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat ik thuis blijf, maar dat ik stilletjesaan leer terug mee te draaien in het tempo van alledag. Ik merk, nu ik gestart ben met de lessen sociale zekerheid aan het CVO, dat ik opnieuw moet zoeken naar een nieuw evenwicht. Het is niet alleen het feit dat ik overdag terug weg ben dat zwaarder doorweegt. Maar ook fysiek voel ik een enorme weerslag: een hele dag zitten is rampzalig voor mijn heupen. Een kleine hel, die ik telkens overleef met een hogere dosis Paracetamol (met nu maagklachten tot gevolg).

Vanaf deze week ga ik 2 dagen per week naar de les (waarvan 1 dagje in het weekend: ja, ik ben gemotiveerd!). Ik heb er zin in, maar ik hou mijn hart vast voor wat er fysiek komen gaat. Nu, op maandag heb ik mijn controle-onderzoek in Gasthuisberg en daar ga ik toch vragen om mijn heupen te laten infiltreren. Ik denk dat het nodig is – het is misschien kort door de bocht, maar denk maar eens na: we verplaatsen ons eigenlijk van de ene stoel naar de andere. Van de auto naar de lesbank (of bureau), naar de zetel, naar het toilet, naar de eettafel,… Altijd maar zitten – het wordt voor mij gewoon te pijnlijk.

Daarnaast merk ik dat ik een zeker evenwicht had gevonden in mijn rust- en actieve momenten. Nu er een verandering is in deze structuur, lijk ik het moeilijker te hebben hier opnieuw een balans in te vinden. Sowieso is het steeds een zoektocht naar dat ‘ideale evenwicht’ waardoor je niet (te snel) oververmoeid raakt. Er is maar 1 zekerheid: een ‘weerbots’ krijg ik altijd, alleen is het nooit echt duidelijk wanneer (en waarom). Dus vind ik het belangrijk om toch dingen te blijven doen, natuurlijk binnen bepaalde mate. En naar die ‘mate’ ga ik dan weer op zoek…