47 dagen al in quarantaine. 47 dagen bijna steeds in ons kot. Enkel naar buiten voor een wandeling of een fietstochtje en dan liefst op momenten dat het minder druk is en op plaatsen waar we zo min mogelijk mensen kunnen tegenkomen.

Tot maandag vermeed ik zoveel mogelijk plaatsen waar mensen de afstand van anderhalve meter niet kunnen bewaren en dus was het ook maandag de eerste keer dat ik een mondmasker aandeed.

Na zes weken mocht ik eindelijk terug langs bij mijn kiné. Met eigen handdoek, wachten in de auto tot de vorige patiënt buitenkwam en dus allebei een mondmasker aan. Heel surreëel en niet evident. Mijn bril dampte steeds aan en mijn neus bleef maar jeuken. Ik denk extra met veel warmte aan al die mensen die zo’n ding dag in dag uit moeten dragen ❤

Het dagelijkse bewegen onder vorm van wandelen, fietsen, yoga en pilates blijkt zijn vruchten af te werpen. Mijn rug en nek zaten minder vast; mijn ‘gewone’ klachten blijven echter: pijn in heupen, linkervoet en de gewrichten in mijn handen en polsen doen lastig. De boodschap is en blijft: verder blijven bewegen.

Na zes weken blijkt dat bewegen steeds meer een uitdaging te worden. Het was makkelijker toen mijn man nog thuis was omwille van economische werkloosheid door de Coronacrisis. Nu gaat hij sinds vorige week maandag opnieuw buitenshuis werken en vallen de gezamenlijke wandelingen en fietstochten tijdens de weekdagen weg. En daarmee ook mijn motivatie om buiten te komen. Een bewolkte hemel en regen maken het er nog minder makkelijk op…

Ik mis de wekelijkse wandelingen met ‘mijn wandelmadammen’ (oh, wat mis ik die babbels zooo!), de ‘live’ pilateslessen en de zaterdagse wandelingen tijdens het ropeskippen van de dochter. Voorlopig zullen we het verder moeten doen met de online lessen yoga en pilates tijdens de weekdagen (met voorkeur voor de live online sessies) en de wandelingen of fietstochtjes in het weekend. Ik hoop wel dat de goesting om tijdens de week buiten te komen om te gaan wandelen of fietsen terug komt…

Ik mis niet alleen de motivatie om te bewegen, maar ik mis ook gewoon rust in mijn kot. Op elk moment van de dag is er iemand in huis. Op elk moment van de dag is bijna iedereen thuis. We hebben wel voldoende ruimte, maar het is toch anders. Ik heb het kot nooit helemaal alleen voor mezelf en dat is raar. Heel raar. Zeker als je weet dat ik voordien heel wat tijd overdag alleen thuis doorbracht. Het is niet dat de kinderen megadruk zijn (meestal toch niet), maar gewoon: het put me wat uit.

Ik wil daar niet ondankbaar voor zijn, maar soms vind ik mijn draai gewoon niet meer en ga dan als tegenreactie een paar uur in bad liggen. Gewoon even zijn en hangen en dat doet goed.

Ik denk dat ik dàt meer ga inplannen. Dat hangen en gewoon zijn. Het duiveltje op mijn schouder negeren dat me dan zegt dat ik dan lui ben en minder productief. En wat minder streng zijn met mezelf. Het is gewoon voor niemand evident deze dagen. Just cut me some slack 😉

En nu? Nu ga ik wat hangen in de zetel!