BAH! Zo zou ik oktober in één woord kunnen omschrijven. Een maand die, zo blijkt als ik terug kijk naar de andere jaren, altijd eigenlijk niet zo goed meevalt. Vorig jaar was het een dringende opname in het ziekenhuis door acute appendicitis. Dit jaar lang gesukkel met sinusitis en uiteindelijk lijkt de antibiotica eindelijk zijn werk te doen. Ik stik niet meer tijdens mijn slaap en begin terug te ruiken. Er is vooruitgang 😉

Het was geen leuke periode, tot nu toe. Door te sukkelen met die luchtwegen, raakte mijn lichaam nog meer uitgeput en uiteindelijk ging het even allemaal niet meer. Enkel nog doen wat echt moest, maar het kostte me enorm veel moeite. Mezelf betrappen op gezaag en geklaag. Pft. De positiviteit was soms ver te zoeken, maar het moet hè. We moeten vooruit. Zo vermoeiend toch wel, altijd terug vallen en dan opkrabbelen en hopelijk snel terug rechtop staan.

Ik weet het. Het klinkt dan allemaal zo negatief en zwaar. Maar ook dit hoort erbij. De moeilijke zoektocht naar die goesting om steeds maar weer opnieuw te gaan opbouwen. Ik hoor en voel mezelf niet graag doorzeuren en drammen, maar ik loop er de laatste tijd ook zo krikkel bij. Dus werk aan de winkel. Werk aan mijn lijf. En werk aan mijn gemoed.

Dus ja. Vanaf vorige week terug met aquagym gestart en naar de pilates op vrijdag. Het werd daar wenen van de pijn in de heupen. Maar ik ben gegaan en ik weet dat het terug zal beteren. Dat is ook hetgeen me altijd terug doet opstaan. Ik weet dat het beteren zal. Het heeft gewoon weer (veel) tijd nodig. Maar ik moet opstaan en bewegen en die schouders terug recht trekken.

Gelukkig is het nog zonnig geweest buiten, waardoor ik de voorbije week nog kon genieten van 2 korte, maar zalige wandelingen in het bos. Vandaag ga ik naar de osteopaat met die heup- en rugpijn en hoop dat dit ook weer zal beteren. Ondertussen probeer ik te blijven bewegen met aquagym en pilates en misschien een wandeling. Daarnaast regelmatig rustpauzes inplannen en vooral: dag per dag bekijken.

Want ik betrap mezelf de laatste tijd ook weer met veel piekeren en verlies van zelfvertrouwen. Ik heb dan ook terug een gesprek ingepland bij de psycholoog. Al is het maar om om te gaan met mijn eigen gezeur hahaha… Nee, ik wil op zoek naar meer veerkracht en energie. Ik wil wat meer positiviteit en contentement in mijn leven, want op dit moment veroorzaakt de pijn een hele dichte mist waar ik mijn weg even niet in vind.

Maar ik weet dus dat het betert. Dat heb ik keer op keer meegemaakt. Maar ik moet het in eigen handen nemen. Loslaten wat ik niet zelf in handen heb en grijpen wat ik aankan. En vooral zien wat er wel goed gaat en genieten van de kleine, maar oh zo belangrijke momenten samen met mensen die ik graag zie.

Focus, Anja, focus!