Ondertussen zijn we al bijna 2 weken verder in dit nieuwe jaar. Ik heb er naar uit gekeken. Een nieuwe start, nieuwe hoop, maar vooral afscheid nemen van 2017.

Ik was er klaar voor.

2017 was nochtans een jaar vol goede voornemens. Niet schitterend gestart, maar toch met de hoop op beterschap en er zijn wel wat goede momenten de revue gepasseerd. Mijn opleiding disability management/return to work management heb ik mooi afgerond; het examen heeft me bloed, zweet en net-niet-tranen gekost, maar ik ben geslaagd! Vanaf november 2017 mag ik me een gecertificeerde disability manager/return to work coördinator noemen. Klinkt sjiek, hè? 😉

Mijn doel om meer uren per week te werken heb ik jammer genoeg niet gehaald. Maar ik haal nog steeds veel voldoening uit mijn werk en ga met goesting werken. Ik kreeg zelfs, dankzij het behalen van die certificering, een project toegekend via het RIZIV waardoor ik mensen met reumatische aandoeningen en vragen rond werk kan blijven begeleiden, coachen en adviseren. Dus ook in 2018 en 2019 blijf ik bij ReumaNet als reumacoach aan de slag. Joepie! (Check mijn gloednieuw facebookprofiel: reumacoach ReumaNet)

2017 werd een jaar van schipperen met dat lichaam van mij.

Van parodontitis tot osteoporose/osteopenie. Van een acute blinde darmontsteking naar artrose in mijn handen. Deze laatste diagnose is eind december weerlegd door mijn reumatologe: volgens haar is het de artritis die zich nu ook toont in mijn gewrichten. Zowel voor artrose als artritis zijn kurkuma-supplementen een goed idee, dus zijn deze, naast de extra calcium en vitamine D (osteopenie) toegevoegd aan mijn doosje met medicatie. Ook de vingersplint voor mijn linkerduim is in december aangemeten en zou ik ergens in februari dit jaar kunnen gaan passen. Tussendoor had ik in 2017 nog steeds last van opstoten van vermoeidheid en pijn, maar deze zijn zeker onder andere gelinkt aan stress.

Want 2017 was een stressvol jaar.

Emotioneel was het heel zwaar en ik voel de weerslag nog steeds trekken door mijn lichaam. Het startte in mei met het opvolggesprek bij de adviserende geneesheer (wat heel goed meeviel) en de blok voor mijn examen disability management. Dat examen vond plaats 1 dag voor vertrek naar het EULARcongres in Madrid en tijdens mijn verblijf in Madrid heb ik dan vernomen dat mijn papa in kritieke toestand werd opgenomen en naar palliatieve zou worden overgebracht.

Het werd een zwaar traject en afscheid; moeilijk te beschrijven. Maar één ding kan ik wel zeggen: je komt jezelf tegen. Zwaar tegen. De ziekte, het afscheid, de hele periode voor – tijdens – na,… Het heeft mijn kijk veranderd naar mezelf, maar ook naar anderen. Niet veel later, in oktober, moest ik onze kater Simba laten inslapen. Na 16 jaar steun en toeverlaat. Misschien niet verwonderlijk dat ik de dag nadien in spoed ben opgenomen wegens een acute appendicitis?

Het werd recupereren na de operatie en die periode had ik echt nodig. Alleen thuis zijn. Alleen terug alles op een rijtje zetten. Geen afleiding, enkel man en kinderen die ik ’s avonds en in het weekend zag. Beperkt bezoek thuis. Ik had het nodig. Net zoals ik terug nieuwe katjes in huis wou. Niet ter vervanging. Zeker niet. Maar wel: nieuw leven, nieuw begin, nieuwe start. En dat werd het.

Eind 2017 werd de aanloop naar een nieuwe start: 2018.

Neen, geen resem aan nieuwe voornemens. Ik wil die van vorig jaar nog wel de komende jaren meenemen: onthaasten, opruimen, meer quality time, meer grip en voelen en bewegen en misschien iets afstippen op mijn bucketlist.

Maar voor 2018 specifiek toch eentje: ik ga elke dag opschrijven waarvoor ik dankbaar ben. En als het kan, schrijf ik er ook iets bij waarop ik fier ben die dag. Kleine dingen. Dingen die anders door de vingers glippen. Dingen die ik wil lezen als het wat moeilijker gaat. Die dingen die mijn dag kunnen maken en me vooral doen genieten.

2018 wordt genieten.

(En zoveel mogelijk loslaten.)