Het is nog maar januari en ik heb het gevoel dat er al maanden voorbij zijn gevlogen. Signalen van vermoeidheid en pijn steken de kop op en het gevoel van grip te verliezen op de dagen en niet rond te raken met alles wat ik moet doen, is er nu al. Het is dus hoog tijd om alles even op een rijtje te zetten om opnieuw wat inzicht en controle te krijgen. 

De overgang van een relatief rustige kerstvakantie naar terug starten met werken was groot. Het werd een hectische werkmaand met onder andere dringend mailverkeer inhalen, de opstart van het project ReumaWerkt en het verder vorm geven aan ReumaMaMa’s (eerste sessie 3 maart 2018!). Ook het ReumaHuis breidde verder uit, met nieuwe buren en een groter lokaal tot gevolg, wat ook schilderen en verhuizen betekende. Ook mocht ReumaNet een nieuwe collega verwelkomen (joepie!) en werd het dus druk druk druk (en plezant). (En als je vergelijkt met mijn collega’s, dan lijkt het bij mij nog relatief ‘rustig’: ReumaNet vliegt op kruissnelheid!)

Ook thuis werd het weer zoeken naar een goede balans tussen werken en huishouden en de zorg voor kinderen en onze katjes. (En die balans is nog even zoek…)

Sinds 3 november hebben we 2 kattinnen in huis – ze zijn ondertussen 6,5 maanden – en ze hebben eigenlijk al heel wat zorgen met zich meegebracht. Het zijn lievekes, echt waar, maar ééntje is zo schuw dat we haar – zelfs nu nog – niet kunnen aaien; laat staan oppakken, wat problemen oplevert als we met haar naar de dierenarts moeten. Ons rosse is dan weer super sociaal, maar kreeg de afgelopen week zorgwekkend hoge koorts en we wisten niet wat deze koorts veroorzaakte… Na een lange week en een hospitalisatie – gelukkig maar voor 1 nacht – werd de ‘juiste’ medicatie gevonden en denkt de dierenarts aan het calici-virus. Een verdere behandeling kan thuis; met antibiotica en ontstekingsremmers. (Fingers crossed!)

Ook zoonlief krijgt ontstekingsremmers wegens een scheenbeenvlies- en liesontsteking en moet langs bij de kinesitherapeut. En ook ik kreeg weer ontstekingsremmers voorgeschreven en een enkelbrace voor de peesontstekingen in mijn voet. Ondertussen heb ik ook mijn duimsplint gepast en wordt deze verder op maat gemaakt, zodat de pijn in mijn duim bij het dragen van deze splint verminderd kan worden. Daarbij komt dat mijn bloed momenteel niet optimaal is, waardoor ik korter moet worden opgevolgd… (Gelukkig kan dit bij de huisarts!)

Dus ja… Januari was gewoon heel druk en is inderdaad gewoon voorbij gevlogen. Het was lopen van het werk naar de dierenarts, naar de huisarts, naar de ergotherapeut, naar de kinesist, naar… En dat alles in combinatie met het dagdagelijkse huishouden en de hobby’s van de kinderen. En uiteindelijk lukte het me, relatief gezien. Met af en toe wat hulp en dingen die wat langer blijven liggen.

En wat me ook gelukt is, is om elke dag op te schrijven waarvoor ik die dag dankbaar was. Voor de dagdagelijkse dingen. Voor de kleine en grote dingen. Voor de hulp. Voor de mensen om me heen. Voor mijn man, mijn kinderen, mijn mama, mijn schoonouders, mijn zus, mijn collega’s, mijn katjes. Voor mijn fantastische huisarts, voor mijn kinesitherapeut, voor de ergotherapeute,… maar ook voor de dagdagelijkse knuffels, voor het samen lachen, voor het samen in de zetel hangen of gaan wandelen, voor de heerlijke zon en natuur, voor wat ik wel nog allemaal kan, voor een onverwachts kaartje of berichtje,… Noem maar op.

En dat helpt, dat opschrijven. Dat en eindelijk eens wat meer op de rem gaan staan. Terug wat meer momenten voor mezelf nemen. Een warm bad, een goed boek, neerschrijven wat me doet piekeren,… Meer bewust stil gaan staan en even genieten; het blijft een uitdaging, zeker ook voor de komende maanden. Maar broodnodig!

Hoe doe jij dat? Zo’n momentje voor jezelf ‘pikken’? Wat helpt jou om even op te laden?