Vrijdagavond, 12 mei. De brievenbus werd leeggemaakt – ik krijg dat ding niet meer open; de sleutel draait te stroef in het slot – en er ligt een brief op mij te wachten op de tafel. Een brief van mijn ziekenfonds, met een hele formele uitnodiging voor controle bij de adviserende geneesheer. Gewoon, uit het niets…

Heel bizar dat zo’n stukje papier zoveel stress kan opleveren en toch doet het dat. Het is al jaren geleden dat ik werd opgeroepen. Is het omdat ik sinds februari terug wat minder aan het werk ben? Is het omdat mijn E-pathologie begin juni afloopt en terug moet worden verlengd? Is het omdat ik geen biologicals meer krijg sinds februari vorig jaar?

Totaal geen idee. Enkel de melding op de brief dat ik mijn medisch dossier moet meebrengen, met overal een kleefbriefje opgeplakt. Euhm… Medisch dossier? Samen krijgen op 1 week tijd? (Tijdens mijn eerste paniek dacht ik zelfs dat ik die dinsdag daaropvolgend werd uitgenodigd, maar gelukkig had ik dan toch 1 week.) En dan zie ik de dag dat ik moet langsgaan: dinsdag, 23 mei.

Dé dinsdag dat ik met mijn collega verwacht word bij verschillende reumatologen in Oostende en Brugge. (ReumaNet is bezig aan een toer bij de reumatologen in Vlaanderen om haar aanbod en werking voor te stellen.) Dé dinsdag dat we langs zouden gaan bij Creara in Oostende. Dé dinsdag dus tijdens mijn werkuren.

Maandagochtend 15 mei, 9 uur. 10 minuten aan de (wacht)lijn gehangen met mijn ziekenfonds vooraleer ik iemand aan de lijn kreeg van de servicelijn. Of ik kon worden doorverbonden met de medische dienst? “Natuurlijk, mevrouw.” Om na nog eens 5 minuten toch de boodschap te krijgen dat er niemand beschikbaar is voor mijn vraag. De man aan de lijn dacht dat ik sowieso wel zou moeten opdagen op het controle-bezoek bij de adviserende geneesheer indien ik geen attest van medische ongeschiktheid voor die dag zou kunnen voorleggen.

Dinsdagvoormiddag belt een vriendelijke dame van de medische dienst me zelf weer op en wist me te vertellen dat het een gewone routine betreft; mijn invaliditeit loopt af op 31 mei 2017 en voor die datum is het belangrijk dat de adviserende geneesheer me ziet voor een eventuele verlenging. “Pardon, mevrouw? Een einddatum op mijn invaliditeit? Als patiënt hoef je toch geen attesten meer in te dienen tijdens de periode van invaliditeit? Hoe kan het dan dat er een einddatum op staat?”

Blijkbaar plakt er dus toch een einddatum op. Dit gebeurt ‘achter de schermen’ en wordt niet meegedeeld aan de patiënt. Het gaat om een datum die de adviserende geneesheer doorgeeft aan het RIZIV om zo een erkenningsperiode van invaliditeit in te stellen. Voor het einde van die periode, wordt de patiënt opnieuw geëvalueerd en wordt de invaliditeit al dan niet verder verlengd. Niets om me zorgen over te maken, volgens de dame aan de lijn.

Bij verdere navraag blijkt dat mijn laatste bezoek aan de adviserende geneesheer dateert van in 2014. Het medische dossier hoeft gelukkig niet over de gehele periode te gaan, maar moet wel de belangrijkste verslagen bevatten. Dat de afspraak moet doorgaan indien je geen gegronde medische reden hebt, staat vast. Ook al is dit tijdens mijn werkuren: “Daar kunnen we geen rekening mee houden, mevrouw. Er zijn zoveel mensen die deeltijds werken!”.

Ook mijn opmerking dat er nog voldoende uren buiten mijn werk (ik werk maar 13u per week, niet waar?!) zijn om de afspraak te plannen, wordt afgeketst. Frustrerend. Zo’n systeem van toegelaten arbeid/progressief werken wordt gepromoot en zou toch beter kunnen werken, bijvoorbeeld door het maken van afspraken via een online-systeem? Maar kom, ik dring niet langer aan: uiteindelijk zijn dit de mensen die beslissen over een deel van mijn inkomen.

Vorige week dinsdag, 23 mei. Na wat heen-en weer-geloop kreeg ik mijn medisch dossier zo volledig mogelijk. De plaats van onderzoek is in het kantoor van het ziekenfonds, waar ik ooit nog gewerkt heb en mijn collega ging vervangen als die ziek was. Mijn mede-wachtenden in de wachtzaal hebben allemaal een niet-zichtbare aandoening. Het stelt me enigszins gerust. Want ook ik zie er goed uit, niet waar? 😉

Uiteindelijk viel het gesprek bij de adviserende geneesheer ook wel mee. Het bestond er vooral uit mijn dossier volledig in orde te maken om door te kunnen geven aan het RIZIV. Het werd een gesprek van meer dan een uur, waarbij alle onderzoeken, medicatie, ed. van de afgelopen jaren werd overlopen. Ook mijn loopbaangeschiedenis werd gevraagd en ingevoerd in het systeem. Een fysiek onderzoek was er eigenlijk niet, enkel de vraag of ik die dag ontstekingen of zwellingen had.

Na afloop stond de arts recht en liep naar de deur. “Het is in orde zo,” zei ze me. Ik heb haar dan ook gevraagd wat ze hiermee bedoelt. Het betekent blijkbaar dat ze alles in orde gebracht heeft voor de aanvraag van de verlenging van mijn invaliditeit voor de periode van 3 jaar. De aanvraag zal verstuurd worden naar het RIZIV; zelf zal ik hiervan niets vernemen. Ik hoop dus dat het inderdaad zo in orde is…

(en ik noteer voor mezelf: controle-afspraak ergens in het voorjaar van 2020?)