Vandaag ging ik terug in de tijd. De tijd waarin ik 4/5e werkte en op vrijdag mijn was- en plasdag hield. Het is nog niet zo lang geleden ‘die tijd’, 2010-2011. Ik weet het niet exact meer. Raar…

Ik heb dus zo’n 10 jaar, ondanks mijn reumatoïde artritis, ‘probleemloos’ meegedraaid in de maatschappij. Ik heb voltijds gewerkt om nadien 4/5e te gaan werken. Ik ben minder gaan werken, niet omwille van mijn reuma, maar omwille van het managen van een huishouden met 2 kinderen. Op de 5e dag, vrijdag, deed ik mijn huishouden: wassen, strijken, ramen poetsen,… en dat ging prima. Dat ging jaren vlotjes.

Waar het dan verkeerd liep? Ik vraag het me nu ook af. Ineens ging het niet meer. Ik was uitgeput en kon het tempo niet meer aan. 2 kleine kinderen, 4/5e werken, het huishouden managen en ’s avonds nog naar de avondschool Italiaans. Voor velen is dit al een moordende combinatie; met mijn reuma recupereerde ik bijna niet meer. Ik kreeg het niet meer ‘rond’. De avondschool werd stopgezet en ik bleef anderhalve maand thuis, in ziekteverlof.

Een poetshulp via dienstencheques werd thuis ingeschakeld. Ik ging terug 4/5e werken. Ze kwam wekelijks. Toen ze verhuisde, stopte de hulp een tijdje om nu 2 jaar geleden terug van start te gaan. In een andere context dan: ik was toen thuis, voltijds, en kon mijn huishouden maar niet rond krijgen. Strijken lukte nog net, met een polsbrace maar het poetsen bleef vaak bij eens stofzuigen en stof afdoen.

Ik blijf het bizar vinden dat reuma ineens zo kan toeslaan. Waarom kon ik vroeger nog ‘perfect’ mee en nu niet meer? Waarom had en heb ik poetshulp nodig, terwijl ik nu toch minder uren werk? De kinderen zijn ondertussen ouder en hebben minder basale verzorging nodig. Ze vragen natuurlijk nog steeds aandacht, maar op een andere manier. Nu is het eerder samen huiswerk maken en hen wegbrengen naar de hobby’s, samen op stap gaan in het weekend,… Ik heb er altijd een punt van gemaakt er te zijn voor de kinderen, ook al is het soms moeilijk.

Mijn prioriteiten zijn noodgedwongen anders gaan liggen. Terwijl ik vroeger alles perfect onder controle wou houden en overal even goed in wou zijn, stel ik nu vooral tijd voor mijn gezin op de eerste plaats. Het klinkt misschien raar, maar ik had het er heel moeilijk mee om mijn werk meer los te laten. Nu nog hoor, ik check heel regelmatig mailtjes tijdens ‘vrije’ momenten. Ik vond het ook een hele stap om mijn huishouden ‘af te moeten geven’. Een mens zou blij moeten zijn dat hij minder hoeft poetsen, maar weet je? Ik voel me er een minder goede (huis)vrouw door. Klinkt niet echt feministisch, ik weet het!

Maar vandaag heb ik dus mijn ramen gepoetst, gestofzuigd en stof afgedaan. Mijn was is gewassen, maar nog niet gestreken. Maar kom. Ik heb ineens het gevoel terug alles even op een rijtje te hebben. Ik voelde me even weer ‘heel’.

Fantastisch toch, wat een beetje poetsen met me kan doen… (Wel last van lichaam nu, maar moreel gezien kan het vandaag niet meer stuk!)