Het voorbije weekend was er eentje om van te genieten! Mijn dochter is in april jarig en mijn zoon en man in mei: redenen genoeg om een feestje te bouwen! Uiteindelijk werd het een jaarlijkse traditie en groeide het uit tot een heus familiefeest! Grootouders, overgrootouders, meters en peters, neven en nichten, tantes en nonkels en onze beste vrienden: allemaal samen bij ons thuis.

Wegens toch wel beperkte ruimte, nodigden we niet de ‘uitgebreide’ familie (en vrienden) uit: we waren al met 19 personen! Wauw, zou je denken, zo’n groot huis! Maar niets is minder waar: tafels moeten worden verschoven, andere tafels bijgeplaatst en her en der worden stoelen bij elkaar gesprokkeld zodat iedereen toch wel lekker kan zitten. Zitplaatsen worden zorgvuldig uitgekozen: diegenen die vaker naar het toilet moeten en minder mobiel zijn, zitten het dichtst aan de deur richting wc. Diegenen die kleinere kinderen hebben, zitten dan weer aan het andere uiteinde van de tafel zodat ze zicht hebben op en onmiddellijke toegang krijgen tot de tuin.   

 De eerste keren dat we zo’n feest hielden, was het vooral stressen: op tijd alles bestellen, niet goed weten wie wat al dan niet lust,… Maar na verloop van jaren, wordt het een routine. De weken voordien zorgen we voor een leuke uitnodiging en zoek ik al attributen bij elkaar om de ruimte en vooral de tafel te kunnen versieren. De avond voordien zetten we dan alles klaar en dekken en versieren we, met de hulp van de kinderen, de tafels. Borden, tassen, bestek, glazen,… worden nageteld en in de keuken klaargezet.

Terwijl ik de dag zelf de groenten klaarmaak (lees: de groentjes wassen en in kommetjes doen), rijdt manlief rond om de bestellingen op te halen bij de bakker, beenhouwer en kaaswinkel. Voordien zorgde hij al voor de andere aankopen, waardoor onder andere de drank ondertussen al een paar dagen koud staat. Mijn schoonvader zorgt dan weer voor de aperitiefhapjes: dit jaar in heuse frigoboxen. Heerlijk was dat!

De jaren voordien kozen we voor schotels van bij de Italiaan en reed mijn man naar meerdere winkels. We hebben geleerd om het eenvoudiger aan te pakken: ’s middags pistoletjes en sandwichen (met groenten) en in de namiddag taart met koffie. Tijdens de taart met koffie kunnen de borden van ’s middags in de afwasmachine, terwijl de dames aan het afwassen slaan (hoe stereotiep, maar gezellig). Na de taart zijn de borden dan klaar voor de afsluiter: een kaasschotel.

Dankzij het goede weer konden de kinderen heerlijk spelen in de tuin en aten we ook buiten ons stukje taart.

Het was echt genieten! Natuurlijk moet je als gastvrouw heen en weer lopen en wil je alles in orde hebben en onder controle, maar ik heb er echt van genoten. Het leek alsof alles gewoon gesmeerd liep. Ging ik even zitten, dan nam iemand anders het wel over. Zonder vragen, zonder verwachtende of boze blikken. Gewoon, vanzelf.

Ook ’s avonds hebben we nog samen afgewassen en opgeruimd. De vorige jaren wimpelde ik die hulp af: mijn man en ik zouden het wel de dag nadien in orde brengen. Maar dit jaar deden we het gewoon gezellig samen. Man, hoe zalig! Op zondag heb ik de hele dag in de tuin kunnen nagenieten met een heerlijk boek en wat kunnen recupereren van de drukke dag.

Wat kan een mens toch gelukkig zijn, ondanks zijn beperkingen! Wanneer ik kijk naar mijn familie, naar mijn vrienden (ook diegenen die er niet bij konden zijn wegens plaatsgebrek in huis): de echte rijkdom is toch écht deze van graag zien en graag gezien worden.

Love you, guys ❤