Het duurde lang vooraleer ik mijn eerste stapjes zette richting ‘de reumatologie-wereld’. Tot in 2013 om precies te zijn. Toen ging ik voor de eerste keer naar een symposium, georganiseerd door ReumaNet. Het was een hele dag, gevuld met informatieve en interactieve workshops rond verschillende thema’s: bewegen, voeding, juiste informatie vinden op internet, tewerkstelling,… noem maar op.

Die dag maakte ik voor het eerst, van in de verte, kennis met het Patient Partners Program: een lessenpakket waarbij je als RA-patiënt wordt opgeleid om les te geven over je ziekte aan – onder andere – studenten geneeskunde; natuurlijk steeds bijgestaan door een reumatoloog ter plaatse. Het leek me een super initiatief, alleen de kennis over anatomie en al die moeilijke benamingen van pezen, gewrichten,… schrikte me wat af. Maar het initiatief op zich bleef me aanspreken.

Ondertussen liep alles anders dan verwacht en mocht ik starten met werken bij ReumaNet. Blijkt dat dit Patient Partner Program (PPP) een vzw is die deel uitmaakt van ReumaNet en ik heb de kans om een les te volgen dan ook met beide handen gegrepen.

Eergisteren was het zover. Op een maandagavond, in de herfstvakantie – Halloween nota bene – daagden er zo’n 25 studenten geneeskunde op in de les. Opgedeeld in 4 verschillende groepen, steeds (be)geleid door een RApatiënt, luisterden deze vijfdejaarstudenten aandachtig naar wat deze patiënten te vertellen hadden. Uit vrije wil waren ze daar: omdat ze hoorden van hun ‘voorgangers’ dat deze sessies echt een aanrader zijn omdat ze een patiënt laten vertellen en het niet enkel luisteren is, maar ook doen. Fantastisch vind ik dat.

Ik sloeg niet alleen achterover van de motivatie van die studenten (de les duurde tot half negen ’s avonds!!!), maar ik was nog meer onder de indruk van de motivatie van en de uiteenzettingen door de patiënten. Ik mocht het groepje volgen waar Siska les gaf. Een dame van 39 jaar die er al van bij aanvang bij is; gedreven vertellend vanuit haar eigen ervaring, volgens een vastgelegd stramien. Elk groepje krijgt hetzelfde te horen: van hoe je als (huis)arts signalen kan oppikken, op wat je zeker moet letten en wat je zeker niet mag doen. Er wordt verteld, er wordt gevoeld, er worden vragen gesteld. Er wordt zelfs gelachen. De sfeer is gemoedelijk, maar ook wel serieus.

Het gaat niet alleen om de medische termen – man, die Siska goochelde met die termen alsof het niets was – maar ook de impact op het dagelijkse leven wordt in de verf gezet. Dat niet alleen een snelle, vroegtijdige diagnose belangrijk is, maar dat die verdomde vermoeidheid en opstoten dagelijkse kost zijn. Dat het niet alleen een ziekte van 1 persoon is, maar zijn invloed heeft op iedereen rondom ons. Ferm, echt waar. En dan te weten dat Siska overdag ook nog een andere job uitoefent en ja, dit al jaren als vrijwilliger opneemt. Net als haar andere collega-lesgevers.

En het werpt zijn vruchten af. Zeker weten. Reacties als “Goh, als ik zoiets ergens hoor of ga zien, dan zal ik direct aan jou denken, Siska!” zijn super. Want dat willen we toch? Begrip, erkenning, iemand die je klachten serieus neemt en je niet stuurt van het kastje naar de muur. Iemand die wil meewerken aan dat multidisciplinaire waar iedereen sowieso moet samendenken en samenwerken. En dan nog de patiënt centraal zetten. Awel: de patiënt stond eindelijk eens centraal!

Een pracht van een initiatief! Nu is het trouwens ook al een tijdje uitgebreid naar mensen met Spondyloartritis: ook zij kunnen een opleiding volgen bij PPP (Patient Partners Program) om studenten, huisartsen,… les te kunnen geven over hun aandoening. Meer informatie over dit super initiatief vind je via deze link: http://www.patient-partners.be/ 

Van harte bedankt dat ik erbij mocht zijn!