Het is een heerlijke vakantie geweest. Ook de foto’s zijn ronduit schitterend. Ik ben blij dat we ze gemaakt hebben, zodat ik er altijd terug naar kan kijken en kan mijmeren.

Tricky ook, zo’n foto’s. Je ziet natuurlijk alleen maar de leukste momenten. Wat ook goed is, want die wil je je herinneren. Maar het doet me ook denken aan het hele facebook-gedoe: enkel goede momenten worden gedeeld; je ziet enkel wat je wil laten zien aan de anderen. 

Op die foto’s zie je niet dat ik last heb (gehad) van mijn sinussen, mijn ogen, af en toe pijn en vermoeidheid. Je ziet niet dat ik de hele vakantie geen enkele nacht heb kunnen doorslapen en dat ik zelfs last heb gehad van nachtmerries. Van de warmte? Van de zorgen? Van frustratie?

Je ziet me genieten van heerlijk weer, van uitstapjes en van tijd met mijn gezin. Je ziet me genieten van lekker eten en drinken, van de natuur en van de steden. Je ziet me actief, op stap. En gelukkig was het zo, het merendeel van de tijd. Gelukkig heb ik inderdaad veel minder last gehad van mijn reuma. Het was er minder vochtig, ik had (veel) minder stress, niets hoefde en (bijna) alles kon.

Natuurlijk wou ik meer. Het tempo dat we vroeger hadden – zonder reuma en zonder kinderen – lag behoorlijk wat hoger. Nu was het oppassen met langere wandeltochten voor de heupen en mijn voeten. We deden meer siësta’s in het park en maakten meer tijd voor terrasjes. Dankzij de kinderen zijn er nu ook zwembadmomenten, iets waar we vroeger nauwelijks tijd voor vrijmaakten. Daarom niet slechter, integendeel. Maar het is anders. En toch ook af en toe wat aanpassen voor mijn man.

De terugslag is zoals te verwachten. Ondanks het feit dat ik voor ons vertrek voldoende rust heb genomen en bij terugkomst ook een aantal dagen rust had ingepland, blijft het een harde noot om te kraken. Iedereen heeft last op die eerste maandag na een vakantie en vaak ook de dagen nadien. Maar die reuma is er nèt iets teveel aan op zo’n momenten. Doodop. Gewoon van het proberen te hernemen van structuur en verantwoordelijkheden.

Ergens had ik verwacht dat het beter zou gaan, maar niet dus. Mijn energieniveau staat op een laag pitje en het is een hele uitdaging om dit op te krikken. Mijn kinderen zijn nu voor een 10tal dagen bij mijn ouders, waardoor het hier thuis wel wat rustiger is. Toch blijft het vechten om op te staan, te werken en mijn huishouden terug aan kant te krijgen. Het lukt, nog net. Maar het kost me verdorie ontzettend veel energie.

Maar ik wil niet zagen. Ik wil terugkijken op een heerlijke vakantie. Ik ga iets doen met die foto’s, dat moet gewoon. Ze herinneren me aan de persoon die ik óók ben en terug wil zijn: actief, vol energie. Met hier en daar wat mankementen. De dame die er is voor haar gezin en kan genieten van een heerlijke tijd.