Oh, wat een zalige zomervakantie was dit zeg! Zelfs mijn reuma heeft me af en toe wat verlof gegeven. Tot vandaag, maar ik ben er niet kwaad om. Ik heb kunnen genieten en dingen kunnen doen waarvoor ik anders totaal geen energie meer zou hebben.

Ik heb duidelijk het verschil gevoeld tussen het hebben van minder deadlines, zowel thuis als op het werk.

Kinderen hoefden even niet meer systematisch ergens naar toe te worden gebracht voor hobby’s. Eten en slaaptijd moest niet meer zo strikt: was het weer wat beter, dan schoof het ritme gewoon wat op. Was en plas mochten wel eens blijven liggen. Wat een verschil is met ‘blijven liggen omdat ik door mijn reuma niet mee(r) kan’.

Omdat de kinderen bij zowel mijn ouders als mijn schoonouders gingen logeren, had ik met periodes gewoon minder te doen in het huishouden. Meer mijn eigen ritme volgen, meer mogen en minder moeten, doen wat je wil en meer ‘me’-time. Dat doet goed!

Natuurlijk werden deze periodes afgewisseld met de inhaalmanoeuvres; de periodes dat de kinderen wèl thuis waren en de was en plas moest worden ingehaald. Maar ook dat ging eigenlijk relatief vlot.

Ook op het werk was het tijdens de vakantie minder druk en heb ik gewoon meer verlof genomen. Tijd om er terug in te vliegen en ook hier ben ik aan een inhaalmanoeuvre bezig.

Dus nu is het back to reality!

Kinderen zijn deze week gestart met Sportweken – een soort van speelpleinwerking – waardoor we terug wat kunnen oefenen om in het schoolritme te komen. Hun en onze hobby’s gaan weer opstarten en de doktersbezoeken (want ook die vinden minder plaats in de vakantieperiodes) zitten er weer aan te komen.

Stilletjesaan dus terug naar een drukkere agenda en met het plannen van die agenda laat mijn reuma dus weten dat die er ook nog is en ik daar zeker dus rekening mee moet blijven houden.

En dat is/blijft mijn voornemen: voldoende tijd en rust inbouwen!

Dus dank je wel, RA, dat je me even laat weten dat jij er ook nog bent. Want wie weet, was ik jou wel vergeten *sarcasme* 😉