Ik ben een beetje in paniek. Naast mijn ‘gewone ontstekingen’ doet nu ook mijn rechterhand ontzettend pijn. Sinds een paar dagen (of is het weken?) staat er een knobbeltje op de bovenkant van mijn hand, net boven de pols. Een klein stom dingetje, maar het doet ontzettend pijn bij beweging en nu ook in rust. “Niet overbelasten”, zegt de huisarts: “zoveel mogelijk ontlasten en opvangen met je linkerhand en vermijden om gewicht te dragen.” En natuurlijk moet ik oppassen dat ik nu mijn linkerhand niet ga overbelasten…

Morgen mag ik naar het plaatselijk medisch centrum voor een radiologie en een echografie. Dan weten we meer. Ik weet dat ik het eigenlijk niet mag, maar toch deed ik het gisteren: ik heb het gegoogeld. En als er één ding is dat je eigenlijk niet moet gaan doen als je pijn hebt, dan is het wel googelen… Maar ik ben ten einde raad: gewone ontstekingsremmers helpen niet en ik heb geen zin om mijn cortisone te gaan verhogen. Cold- of hotpacks helpen ook niet. Ik ben uiteindelijk gisterenavond vroeg mijn bed ingekropen met een polsbrace aan. (Mijn bloedwaarden zijn trouwens ook niet goed, waardoor ik weer extra vermoeid ben en super vatbaar voor allerlei microben.)

Volgens ‘het internet’ zijn er drie mogelijkheden voor dergelijke ontsteking: een polscyste, een peesontsteking of artrose. Wat er aan te doen valt volgens ‘dokter internet’? Medicatie, kiné-oefeningen bij peesontsteking en artrose; bij een polscyste kan deze worden ‘leeggezogen’ of kan je het laten wegnemen. Plaatselijke infiltraties horen ook tot de mogelijkheden.

Moet je weten dat ik al tot 2 keer toe een polscyste heb laten wegnemen op mijn linkerpols. Het ding komt altijd terug, maar doet gelukkig geen pijn meer en mag van mij dus blijven staan. Maar nu is het mijn rechterhand. Vreselijk is dat… Je zou denken: “Komaan, het is maar een klein bolletje. Waar maak jij je nu zo druk over?” En inderdaad. Rationeel denk ik dat ik niet overhaast conclusies moet trekken en gewoon moet afwachten wat het verdict morgen zal zijn.

Emotioneel daarentegen ben ik op dit moment een drama queen die wil dat die pijn onmiddellijk verdwijnt. En niet alleen dat: ik panikeer! Telkens er een plaatsje in mijn lichaam bijkomt dat ontsteekt, raak ik terug even mijn pedalen kwijt. Mijn duiveltjes komen naar boven en zeggen me steeds dat ‘ik gestraft word omdat ik terug werk’ (hoe belachelijk is dat!); ik totaal niets meer kan wanneer ik mijn rechterhand moet ontlasten (help! Ik ben rechtshandig) en dat dat het ergste is wat mij kan overkomen (al mijn ‘uiteinden’ raken ontstoken: voeten, handen, ogen,…)

Ik moet terug rustig worden en relativeren. Ik moet mijn voeten terug op de pedalen zetten en voort rijden. Maar ik vrees dat ik dat pas kan wanneer ik weet wat er aan de hand is. En dat is morgen pas. Gelukkig hoef ik geen maanden te wachten, maar kreeg ik vorige week vrijdag onmiddellijk deze afspraak te pakken. Goh, wie weet is het gewoon een peesontsteking… Eentje waar ik na een paar oefeningen vanaf ben…

Pfff… Waar zijn die mindfulnessoefeningen wanneer je ze nodig hebt? 😉

Breathe in…. breathe out…