Vandaag opgestaan (bijna) zonder ochtendstijfheid! Ongelooflijk, maar waar! Hoogstwaarschijnlijk beginnen de cortisone-infiltraties die ik gekregen heb in beide heupen te werken, waardoor ik ’s nachts super aan het zweten ben en blijkbaar overdag bij wijze van spreke uit bed kan springen 😉

Ik ga niet te enthousiast zijn, want het kan maar een kleine opflakkering betekenen… Maar man, wat voel ik de energie (en de cortisone?) razen door mijn lichaam! Vandaag wordt het dus voor mij een uitdaging ‘mezelf in de hand te houden’ – want als je een hele tijd niet veel hebt kunnen doen en je daarna super-energetisch bent, wil je toch vooral in ACTIE schieten, niet?

Het is nu 9u en ik heb al gedoucht, was ingestoken, ontbeten en mails gecheckt. In mijn mailbox kwam ik een super hartverwarmend berichtje tegen van één van de beheerders van de gesloten Facebookgroep ‘Reuma, en dan’, met de vraag of ik gisteren gedacht had aan het posten van het wekelijkse berichtje ‘waarom ik deze week dankbaar ben’. Grappig dat ze dit aan mij vraagt; ik was er me helemaal niet van bewust dat ik die traditie overnam wanneer ik geen berichtje zag langskomen op zondag.

Langs de andere kant is het niet zo verwonderlijk. Ik vind het namelijk belangrijk om, ondanks het gesukkel met mijn lichaam, ook te kunnen zien waar het allemaal om draait; wat voor mij het leven belangrijk maakt. Stil staan bij de dingen waar ik van kan genieten en extra aandacht geven aan zaken die prioritair zijn. Dat kan voor iedereen heel verschillend zijn. Veel hangt ook natuurlijk af van de levensfase waarbinnen je je bevindt. Maar voor mij is het heel duidelijk: familie en vrienden komen op de eerste plaats!

Ik word er helemaal warm van wanneer ik kijk naar de mensen om me heen. MIJN familie, MIJN gezin, MIJN vrienden. Ja, ‘MIJN’, want zo voelt het echt ook aan.

Ik heb ouders en schoonouders waarop ik kan rekenen; die er zijn voor praktische beslommeringen, maar evengoed om eens een stapje in de wereld te zetten of een babbeltje te doen. Ik heb een zus die door vuur gaat wanneer dat nodig is, maar ook wel ambetant tegen me kan doen zoals een goede zus betaamt 😉 Zij is meer dan een zus, zij is een vriendin waarmee ik ben opgegroeid en die er altijd zal zijn – onvoorwaardelijk. Haar man en kinderen maken het pakket compleet – soms wens ik wel elkaar meer te zien, maar ik ben blij met de komende feestdagen – dan komen we allemaal weer samen – en de rompslomp die dit met zich meebrengt 🙂

Mijn vrienden… Het zijn er niet veel, ik kan ze op één of twee handen tellen. Maar het zijn kalibers. Ze gaan al jaren mee, onverwoestbaar en onmisbaar. Sommigen zie ik misschien maar één keer per jaar, maar ze zijn er; opnieuw onvoorwaardelijk. En ook al worden we ouder en soms wat wijzer; we blijven samen onnozel doen, genieten, gaan uit eten, halen verhalen op van vroeger en nu. Maar vooral: we zijn er voor elkaar. Doorheen de jaren komen er andere vrienden bij en vallen er soms andere weer weg omwille van afstand of veranderen van werk,… maar dat is nu éénmaal eigen aan het leven.

Mijn gezin… Mijn man, beste vriend, partner. Steeds in mijn leven, eerst als beste vriend, nu als mijn soort van ‘engelbewaarder’ (of moet ik zeggen ‘egelbewaarder’ 😉 ). Mijn spiegel, degene die me gemakkelijk met mijn voeten terug kan zetten in de realiteit door alles meer in perspectief te plaatsen. Complementair zijn we, aanvullend met gemeenschappelijke interesses. Onze kindjes zijn natuurlijk de zon waarrond de wereld draait (bestaat deze uitdrukking?) en zorgen voor energie, goesting, uitdaging, genieten en soms vloeken. Ze zijn het belangrijkste, mijn alles.

Op momenten dat het minder gaat, besef ik niet altijd wat ik heb. Dan kan ik me soms zo alleen voelen en onbegrepen. Soms vind ik me niet zoveel waard om zoveel geluk te hebben. Op andere momenten lig ik ’s nachts wakker vol zorgen en schrik ze te verliezen. Wat als hun iets overkomt?

Maar vandaag besef ik dat ik een mega geluksvogel ben en ga ik genieten van mijn rijkdom!