Tijdens het vorige loopbaanbegeleidingsgesprek werd/was duidelijk dat coachen van mensen iets is dat ‘op mijn lijf geschreven staat’. Daarom heb ik ook de afgelopen weken uitgezocht welke verschillende coachingsopleidingen er voor handen zijn.

Op basis van de tips van de loopbaanbegeleidster en rekening houdend met de praktische haalbaarheid in kader van mijn reuma, heb ik met een aantal opleidingsinstanties contact opgenomen. Uit die contacten zijn de opleiding ‘personal coach’ en deze van ‘(dis)ability management’ met stip naar voren gekomen. Qua inhoud leunen deze opleidingen dicht aan bij mijn droomjob, namelijk het begeleiden en coachen van mensen (al dan niet met een beperking). Toegegeven, het ligt in de lijn van mijn werk bij GTB als traject- en loopbaanbegeleidster, maar bij GTB ligt de focus voornamelijk op tewerkstelling. Een thema dat me natuurlijk blijft aanspreken (steeds rekening houdend met iemands persoonlijke situatie.)

Waar het schoentje knelt, zowel op vlak van opleiding als op vlak van tewerkstelling, is de praktische haalbaarheid. Concreet betekent dit de bereikbaarheid (afstand van en naar de opleiding/het werk en het kunnen omzeilen van files), het aantal dagen per week (en gaat het hier over halve of hele dagen?), de intensiteit van de opdrachten (ga ik constant op de tippen van mijn tenen moeten lopen?),…

En een zeker niet onbelangrijk ‘detail’: de kostprijs van die opleidingen! Man, man, man… Wat zijn deze duur! Voor mij onbetaalbaar op dit moment, maar ik neem het zeker mee naar de toekomst toe.

Met dit alles in het achterhoofd dacht ik goed voorbereid te zijn voor mijn derde loopbaanbegeleidingsgesprek. Tijdens mijn hele relaas over mijn zoektocht naar een interessante en ‘bruikbare’ opleiding, maar ook tijdens het verder uitdiepen van de oefening ‘Ik kies voor mijn talent’ (Dewulf), zag ik mijn begeleidster steeds meer fronsen. Ik zag dat het moeilijk was voor haar, maar toch confronteerde ze me met het feit dat ik aan het doorratelen was. Ze vergeleek me met een trein, en dan eerder met een hogesnelheidstrein, die overal doorheen raast. Hoe dat kwam en of dat herkenbaar was? Waarom ik mijn tijd niet meer neem en steeds zo snel wil gaan?

En zo zijn we dan ook gekomen tot één van mijn grote valkuilen: ik denk teveel na over de toekomst en sta te weinig stil in het NU. Mijn hoofd WIL en mijn lichaam WIL NIET altijd mee en dat is voor mij moeilijk. Op zich is dit niet nieuw, maar ik had verwacht dat ik het daar nu toch minder moeilijk mee zou hebben. Ik had en heb het gevoel dat het voor mij al lang genoeg op een lager pitje vooruit gaat. En dat is wat ik wil: VOORUIT gaan. Terwijl mijn loopbaanbegeleidster me zegt dat STILSTAAN ook VOORUIT gaan kan betekenen. Dat mijn lichaam niet in balans is met mijn hoofd en dat dit nu net mijn grootste valkuil is.

Het kwam als een schok. Het was een boodschap die ik eigenlijk niet wil horen, maar waarbij ik VOEL dat ze wel gelijk heeft. Ik zweeg en luisterde. Ik probeerde het te plaatsen. Weerstand borrelde op, maar ook (h)erkenning. Mijn uitdaging bij mijn valkuil zal zijn: een tegenwind zoeken voor de drang naar productiviteit. En die tegenwind zou ik volgens haar misschien kunnen vinden in relaxatie-oefeningen of een cursus mindfulness. Helemaal nieuw is het niet voor mij, want uiteindelijk ben ik mijn tweede jaar Tai Chi gestart en heb ik in het verleden een cursus ACT gevolgd. Maar toch… die ‘alternatievere’ kant van leven roept bij mij weerstand op.

Het doet me, en voel je alsjeblieft niet aangesproken of aangevallen, te veel denken aan ‘geitenwollen sokken’ en aan springen (met een lang kleedje aan) in de wei… Langs één kant roept het enorme weerstand op en denk ik “get real”. Langs de andere kant lijkt het me wel bevrijdend om al huppelend door het leven te gaan, alles los te laten en te voelen hoe je met je blote voetjes in het natte gras loopt….

Ik weet nog niet wat ik ermee aanmoet. Wat ik wel meeneem is dat ik me (nog) meer bewust moet zijn van het NU en (nog) meer ga moeten voelen. (Een pijnlijke affaire in mijn geval, vandaar misschien mijn weerstand.)

En dan natuurlijk mijn grootste uitdaging: niet te veel hooi op mijn vork nemen/niet te veel en te snel vooruit razen… Praktische tips om hiermee om te gaan zijn steeds welkom 🙂