Neen, ik doel hier niet op mijn man en mijn 2 kindjes en al evenmin wil ik het vergelijken met die film waarbij op Kerstavond 3 geesten langskomen om het hoofdpersonage mee te nemen naar zijn verleden, heden en toekomst (‘A Christmas Carol’).

Ik heb het over mijn 3 grootste ongemakken die ik gratis bij mijn reuma kreeg, zijnde Pijn, Vermoeidheid en Verlaagde Immuniteit. Oh ja, het stopt niet bij de ontstekingen en de ochtendstijfheid. Mijn 3 duiveltjes zijn er constant; soms vechten ze onderling wie de eerste is, het langste kan blijven of het langste kan volhouden met verstoppertje spelen. Soms komen ze ineens goed overeen en zijn ze er gewoon samen, spelend in mijn lichaam zodat het zo uitgeput raakt dat niets meer gaat.

Het is een kunst om met die 3 kwelgeesten om te gaan. Een (samen)spel. Een zoeken naar compensatie, naar hoe ermee omgaan. Het is een beetje opvoeden: sommige dingen kan je best negeren, maar sommige dingen moet je echt wel aandacht geven of het wordt erger. Neem het erbij dat er elke dag wel iets is dat niet helemaal ‘oppietoppie’ verloopt en neem je voor de volgende keer consequenter te zijn of meer vasthoudend. Probeer vooral aandacht te geven aan de goede dingen en die te gaan belonen – maar niet te veel, want anders ga je verwennen. En iedereen weet dat (te veel) verwennen ook niet oké is…

Ik weet eigenlijk niet wanneer het de eerste keer was dat ik met 1 van hen, of met alle 3 (wie zal het zeggen?), heb kennisgemaakt. Ik weet wél dat ik met hen alle 3 al veel heb meegemaakt. Zo heb ik ze meegenomen naar een psycholoog om te kijken hoe ik er het best mee om kan gaan. Ik heb allerlei alternatieve paden belopen op vlak van geneeskunde: acupunctuur, voetreflexologie, homeopathie, inspuitingen met allerhande oplossingen,… Ik heb zelfs een aantal groepssessies achter de rug in kader van ACT (leunt naar mijn mening dicht aan bij Mindfulness) en heb mijn hobby’s aangepast, rekening houdend met die 3 duivels.

Momenteel ben ik zelfs zo ver gegaan dat ik mijn hele leven aan hen heb aangepast. Ik probeer rust te nemen wanneer nodig, maar niet te veel want dan treedt de stijfheid in mijn gewrichten weer naar voren. Ik probeer zoveel mogelijk ‘verantwoord’ te bewegen en dat kan voorlopig door te Tai Chi’en en spierversterkende oefeningen te doen bij de kinesist (en thuis). Mijn huishouden wordt mee opgenomen door een poetsvrouw die ik heb ingeschakeld via dienstencheques. Mijn kinderen worden mee opgevangen door mijn (schoon)ouders. Ik probeer een regelmatig dag- en nachtritme aan te houden. En tenslotte: ik heb mijn werk voor hen opgegeven omdat de opvoeding van die 3 kwelgeesten me te veel energie kost.

Ja, ik heb veel moeten opgeven en moeten inbinden. Ik heb ze aandacht moeten geven en ik heb geleerd dat ik ze overal mee naar toe moet nemen/neem. Geen enkel moment ben ik ‘vrij’. Slechts zelden een dagje van ‘fantastisch’ voelen, maar dan nog is er minstens 1 van die ‘rotzakken’ dat stilletjes mee sluimert en aanvalt op een moment dat je het niet verwacht… Want als er 1 ding is waar ik me steeds aan laat vangen – en ja, dit klink oh zo naïef – dan is het wel dat ik nooit verwacht dat ik terug zal worden aangevallen. Terwijl het toch telkens opnieuw gebeurt…

Dit alles betekent NIET dat ik mijn 3 kwelduivels mijn leven laat overnemen. Het betekent jammer genoeg wel dat ze mijn leven heel sterk blijven bepalen.