Over mijn uiterlijk heb ik vroeger nooit echt wakker gelegen. Okay, ik zag er graag goed uit, maar ik heb daar nooit veel extra inspanning voor geleverd. Ik liep rond in een stretch met een slobbertrui, lange haren vastgebonden met een potlood erdoor, bijna niet opgemaakt en zeer zelden een kleedje en hoge hielen aan.

Toen ik reuma kreeg, zag ik mezelf beetje bij beetje veranderen. Je moet maar eens ‘reuma’ of  ‘reumatoïde artritis’ googelen, dat maakt veel duidelijk! Beelden van misvormde vingers en handen; horrorverhalen die spreken over een agressieve, progressieve ziekte die invaliderend werkt. Nog niet zo lang geleden belandde je ‘sowieso’ in een rolstoel, maar dankzij de medicatie wordt geprobeerd de ontstekingen te remmen en onder controle te houden.

Wanneer je zo’n dingen leest, ga je toch even anders naar jezelf kijken. Nu wil ik die dingen die ik misschien later niet meer zal kunnen/mogen/hebben/…

Nu wil ik dus wel eens die hielen aan!

Vroeger kon het zonder steunzolen, maar nu moet het steeds meer met de zolen aan. Een zoektocht naar mooie, elegante schoenen (met uithaalbare zolen) is een uitdaging die ik nu met veel liefde en doortastendheid aanga. (Er zijn steeds meer schoenwinkels en meer merken die zich hierin specialiseren – cfr The Devil Wears Prada… en ik steunzolen)

Nu wil ik me wel opmaken.

’s Morgens is het echter moeilijk om met een klein borsteltje de oogschaduw aan te brengen. Een zoektocht naar hanteerbare make-up neem ik er stelselmatig bij. Het is niet zo dat ik specifiek op zoek ga, maar ik hou het wel in de gaten. (Zo ontdekte ik gisteren nog een specifiek gamma bij onze apotheker!)

Ik draag nog altijd die strakke stretch, maar merk dat het pijn doet aan mijn heupen.

Dus soms komt dat kleedje er dan toch van – als de schoenen die dag lekker willen aanpassen… Nu, in de zomer, lukt dat kleedje al iets gemakkelijker. In de winter kan dit wel eens een hel betekenen: dan moeten er namelijk (nylon)kousen onder en die met pijnlijke vingers aan krijgen is soms echt om te gillen…

Omdat ik elke ochtend douche om me ‘los’ te schudden, heb ik lange tijd mijn haren kort gedragen.

Nu zijn ze iets langer, maar nog altijd kort genoeg om niet te lang de haardroger te moeten hanteren. Van brushen en toestanden heb ik geen kaas gegeten, maar gelukkig ben ik één van die vrouwen met supergemakkelijk haar – het mag toch eens mee zitten ;)?

Het nadeel aan je goed verzorgen en ‘er goed uit zien’ is dat mensen niet zien dat het eigenlijk niet zo goed met je gaat. Soms voel ik me zelfs schuldig dat ik zo mijn best doe om er ‘normaal’ uit te zien. Dan denk ik: je werkt het ‘onzichtbare’ van de chronische ziekte in de hand en dat maakt dat mensen je niet begrijpen. Maar het zit gewoon niet in mij me te laten gaan. Zorgen voor mezelf maakt dat ik me wat beter kan voelen. Dat is iets wat ik zelf wèl in de hand heb, die ziekte niet.

Dus als je me zegt: “Jij ziet er goed uit”, dan probeer ik te genieten van het compliment. En aan de mensen die me heel goed kennen, zal ik soms durven antwoorden met “Ik wou dat ik me ook zo voelde”.