Ik heb goesting om te zagen, te zeuren en te vitten. Ik heb goesting om te roepen van frustratie en eens goed tegen een boksbal te slaan. Maar niets van dit alles verandert het feit dat ik opnieuw thuis ben. In ziekteverlof en dit tot eind oktober. 

Het is wat geweest de laatste maanden. Een onnoemelijk zwaar traject van afscheid nemen, controle loslaten omdat de machteloosheid gewoon toeslaat waar je bij staat. Mijn papa moeten loslaten na een zwaar gevecht tegen kanker, mijn poes moeten laten inslapen na meer dan een jaar speciale voeding en medicatie en minstens 3 maal afscheid nemen omdat we steeds dachten dat hij er niet meer door zou komen.

Net op het moment – en ik weet het nog precies: het was vorige week maandagavond – dat ik besloot dat het nu allemaal wel genoeg was en “vanaf nu positief en vooruit”, besloot mijn blinde darm te ontsteken en moest ik die nacht nog naar de spoedafdeling om de daaropvolgende ochtend geopereerd te worden.

Ondertussen terug thuis. Revalidatie. Again. Met het enige verschil dat het deze keer eens niet door die reuma komt. Ergens dan toch een kleine opluchting? Not! Revalideren betekent in dit geval de eerste dagen stil liggen en dat is nu net NOT DONE met mijn reumatoïde artritis. De eerste dagen en nachten waren verschrikkelijk, maar uiteindelijk kom je ook daar doorheen en nu is het vooral zoeken naar een broek/rok/kledingstuk die niet spant op 1 van de 4 wondjes van de spoedoperatie. (En loop ik het meeste van de tijd gewoon in onderbroek rond hahaha.)

Dat dit gebeurt, tot daar aan toe. Het kan immers iedereen overkomen. Maar de timing is echt slecht: geen concert van Nick Cave, want ik kon nog niet zitten, en ook de plannen voor mijn 40ste verjaardag vielen helemaal in het water: geen sauna en heerlijke tajine met de familie. Gelukkig wel een lunchke met mijn ventje en pistolet’kes samen met de kinderen en man, mama en schoonouders. Ik ben er heel dankbaar voor, begrijp me niet verkeerd, maar ik had het toch zo graag anders gezien!

Het is niet het revalideren dat me zo dwars zit: dit verloopt uiteindelijk heel vlot en maandag mogen de draadjes er al uit. Het is dat weer op de rails krijgen van ‘mijn leven’ en het vinden van dat ideale evenwicht tussen reuma/huishouden/lichaam/gezin/werken/hobby’s/mama zijn/partner zijn/dochter zijn/… waar ik me zo weer zorgen in maak. Het kost gewoon allemaal zoveel energie, en net toen ik eindelijk het gevoel had dat ik het bijna onder controle had, moest ik het weer loslaten.

En ik weet dat ik ook die frustraties maar moet laten gaan. Het lost niet op om te zagen en klagen, maar het doet wel even deugd het eruit te smijten! En uiteindelijk is dit helemaal het einde van de wereld niet en zijn er zoveel meer ergere dingen en mooie verrassingen om naar uit te kijken.

Mijn man heeft namelijk, omwille van die spoedoperatie, moeten opbiechten dat er dit weekend een verrassing op het programma staat, met de vraag of die alsjeblieft toch kan doorgaan. En natuurlijk wil ik dat! Weliswaar met een klein hartje en ik hoop echt met niet te veel pijn en last.  Maar we gaan er dus voor, maar eerst op zoek naar een niet te spannende broek 😉

Dus weekend: here we come! En ik meen het: 2017 – het is écht, écht genoeg geweest!!!