Gecrasht ben ik. Opnieuw. Ik slaap nu gemiddeld 12u per dag. Halftijds dus. En die andere halftijdse probeer ik me vooruit te sleuren. Van mijn bed naar de zetel en terug. De namiddag die er me rest, probeer ik energie op te doen voor de avond. Tegen dat de kinderen thuis zijn.
Maar ook dan lukt het me voorlopig niet om er volledig te zijn. Ik voel dat ik krikkel rondloop, elk klein dingetje kan me onderuit halen. Emotioneel labiel, oververmoeid en mezelf vervloekend. Want ik wil wel, maar ik kan gewoon nog altijd niet.
Uit mijn bed kruipen, douchen, me aankleden. Het vergt alles wat ik heb. Het ontbreekt me de kracht om controle te houden. Het ontbreekt me gewoon de wil om elke dag toch iets te doen. Ik probeer het wel: zo was de uitstap eergisteren naar de kiné een overwinning. Dat ik eens moet buitenkomen zegt mijn man. Ja, dat zal er inderdaad wel van komen dit weekend. Maar voorlopig wil ik gewoon liggen. Alleen maar liggen.
Gisteren en vandaag toch een wasje in de wasmachine. Het zit in kleine dingen en daar moet ik me aan op trekken. Ik weet dat ik hier weer uit raak, maar het kost me verdomme zoveel energie. Ik probeer me er niet in op te jagen; uiteindelijk helpt dat langs geen kanten. Maar ik begrijp het gewoon niet.
Mijn bloedresultaten wijzen niet op een reuma-aanval, dus het is een gewone, simpele virale infectie. Zelfs niet heel erg en toch KAN IK NIET UIT DE VOETEN. Te belachelijk voor woorden en vandaar dat ik bij mezelf vooral stuit op onbegrip. Waarom kan ik niet gewoon zoals anderen even ziek zijn en na 3 dagen lekker opgeladen terug aan de slag? Waarom blijf ik pijn hebben in mijn voeten en heupen, terwijl alles toch in orde zou moeten zijn?
Het weegt. Ik voel niet zoveel onbegrip van de buitenwereld. Ik voel die vooral bij mezelf. Ik wil sterk zijn, ik wil alles kunnen doen wat ‘een ander’ kan. Ik wil vooruit. En ik wil vooral geloven dat, als mijn bloedresultaten relatief goed zijn, ik me dan ook relatief goed zou moeten voelen. Maar niet dus. En dat is ROT.
Ik merk bij mezelf dat ik dezelfde fout maak als mijn reumatoloog: ik verwacht dat, als mijn bloedresultaten goed zijn, ik ook veel minder last zou hebben van mijn reuma. Maar niets is minder waar.
Mijn RA blijft bepalend, ook al zie ik het graag anders…
Reuma In Mij 
Veel sterkte Anja. Blijf vooral respect voor jezelf hebben. Een ander kan niet voelen wat jij voelt. Als je niet vooruit kunt, dan gaat het niet. Probeer jezelf te ont-spannen en daarvan ‘gewoon’ te genieten. Hoe raar dat ook misschien klinkt.
Je energie zal terugkomen als je lijf er klaar voor is. En die bloedanalyses verklaren echt niet alles hoor. ‘Willen’ en ‘kunnen’ is niet hetzelfde.
Dank je wel voor dit mooie berichtje! Hartverwarmend 💞
Hallo Anja, zo herkenbaar toch dit verhaal. Ik stuur je bij deze veel warme knuffels want zo kom je er weer bovenop. Wees milder voor jezelf! Enkel voldoende rusten en je lichaam laten helen helpt! Mijn huisarts zei twee weken geleden toen ik zo geveld was: er zijn twee processen bij reuma, of je doet een opstoot door ontsteking en dan moet de ontstekingsremmer herbekeken worden (maar mijn bloed gaf aan dat deze tak oke was), of je lichaam is moe en dat geeft de pijn aan en dan moeten we verschillende pijnmedicatie testen en dat hebben we gedaan en ik voel me weer beter. Ik kreeg de raad om 4 dagen elke avond dafalgan codeine 1 gr te nemen en overdag 2 keer dafalgan 1 gr en t werkte! Sterkte meid!
Dank je, Lena!
Rust is inderdaad the key message hier 😉
He Anja, gaat het al wat beter? Kids zijn hier beginnen snotteren… virale infectie in the house en jawel… daar is de pijn en uitputting…strike van een beetje verkoudheid😗 Dik balen!!!
Hey Lena, het gaat wat beter, dank je!
ik probeer het nog rustig te houden de komende dagen/weken… zeker met de kerstvakantie in aantocht…
Veel moed Lena! X