Opgepast! Niet voor gevoelige lezers! Zeer negatieve blog!

Afgestraft. Teruggefloten. In de hoek gezet. Zo voel ik me vandaag. Miserabel, futloos, gefrustreerd en ook een beetje zielig als ik eerlijk mag zijn. De minuten aftellend tot ik naar mijn kiné kan rijden die me eindelijk een beetje van de pijn zal kunnen verlossen. Na eerst wat af te zien natuurlijk.

Een rothumeur. In mijn pijama in de zetel. Tot ’s middags in mijn bed. Geen fut om onder de douche te kruipen, geen zin of energie om ook maar iets te doen. Hatelijke dag. Hatelijke zon die buiten schijnt. Het zou moeten strontregenen, gewoon om mijn humeur weer te geven.

Ambetant word ik van mezelf. Ik ben helemaal niet zo pessimistisch. Maar nu laat ik het even boven drijven. Ik ben immers alleen thuis en val er niemand mee lastig. Alleen mezelf. Het persoontje met reuma dat nu haar frustraties zit neer te pennen. Ja, ze moeten er uit. En ja, ik wil ze graag delen. Want ik ben immers niet alleen. Integendeel: heel wat mensen voelen zich hoe ik me voel, maar gaan toch gewoon door. Het gevoel negerend, want het is nu één maal niet positief of productief.

Het is storend. Het doet pijn om je zo zielig klein te voelen. Een donker puntje in een f*cking lichte, zonnige dag. Het is de pijn die slopend is. Het zijn de nachten die me niet meer opladen, maar me zo moe maken. Het is de confrontatie, ergens wel niet onverwacht, met het feit dat de ‘ik’ met reuma niet (helemaal) meer de ‘ik’ zonder reuma kan zijn. Misschien soms, heel soms, en dan is dat genieten. Maar de slag nadien is oh zo pijnlijk.

Maar het is het waard. Elk moment dat ik kan genieten is het waard. Als ik zelfs mijn reuma even kan vergeten, is het gewoon ronduit de moeite geweest. En dàt moet ik onthouden. Daar moet ik naar streven en daar moet ik me op focussen. Maar soms is het gewoon zo f*cking moeilijk om die focus te houden. En doet het gewoon goed om eens goed uit te huilen en in mijn hoekje te kruipen.

Dus laat me nu maar even. Het komt wel goed. Met kleine stapjes vandaag. Een beetje onzeker. En tegen de tijd dat de kinderen thuis zijn, heb ik mijn positiviteit bij elkaar geraapt en sta ik er weer. Zoals het moet. Zoals van mij verwacht wordt. Zoals ik het zelf ook wil.