Een toepasselijkere titel vind ik momenteel niet om te omschrijven hoe ik me sinds gisteren voel. Wees dus gewaarschuwd: dit is een berichtje volledig gekleurd door mijn frustraties en voel je alsjeblieft totaal NIET aangesproken. Soms moet een mens gewoon eens kunnen ‘afgeven’, ‘ventileren’, ‘alles er eens goed uitgooien’.

’s Ochtends was er nog niet veel negatiefs te melden. Ja, mijn vriend Ochtendstijfheid kwam op de proppen maar die heb ik dan in de watten gelegd met een hete douche – zo, afgehandeld. En klaar voor het driemaandelijkse controle-onderzoek in het UZ. Alles zat mee: geen file, geen wachtzaal vol met ‘oudjes’ (Ik wil hier niet onrespectvol overkomen: per slot van rekening zit ik daar de komende jaren ook ouder te worden, maar het moet gezegd: het vooroordeel van ‘enkel oudere mensen hebben reuma’ wordt op een maandagochtend in het UZ regelmatig bevestigd.) Bleek achteraf dat de file in de andere richting iedereen had opgehouden, waardoor de dokters, verpleegkundigen, het onthaal,… waarschijnlijk wel een helse werkdag tegemoet gingen. Maar voor mij zag het er super rooskleurig uit.

Op tijd bij mijn – ja, dit maal ook geen assistent – reumatologe en ze was deze keer volledig akkoord om onmiddellijk 2 cortisone-infiltraties te plaatsen in beide heupen. Ik super tevreden (ja, een patiënt met reuma heeft zo zijn eigen speciale ‘vreugdes’). Ik mocht zelfs kiezen welke kant eerst! De infiltraties vielen beter mee dan verwacht, dus ik zeg het: een veelbelovende dag zat er aan te komen. Of ik de reumaverpleegkundige nog even kon zien? Geen probleem, wel even wachten in de wachtzaal, maar ik had een spannend boek mee dus ook dat was in orde.

Is de spanning voldoende opgebouwd? Daar komt ie… De reumaverpleegkundige roept me binnen en ik raakte bijna niet meer recht uit mijn stoel. Tot haar kantoor ging het nog, maar het zitten was pijnlijk en werd steeds pijnlijker. Of ik even mocht rechtstaan tijdens het gesprek? De vragen die ik wou stellen, wist ik niet meer. Ik dacht maar aan 1 ding: ‘Ik moet die voetbalzak van mijn zoon nog bij mijn moeder krijgen voor zijn keeperstraining’. Het gesprek werd afgerond en of ik met de auto was? Ja zeker… Strompel, strompel de gang door, de trap af, de auto in. Onmiddellijk door naar mijn ouders, voetbalzak gebracht, iets gegeten en naar huis, de zetel in.

Paracetamol werd mijn beste vriend, maar kon me niet volledig verdoven. Een Duveltje dan maar – nu Aspe’s hoofdpersonage geen Duvel meer drinkt, mag ik deze gewoonte wel even overnemen. Maar ook dat bood geen troost. Het enige dat ik kon is liggen op mijn rug. Zitten, staan, stappen, liggen in bed op mijn zij: allemaal uitgesloten. Om de 3 à 4 uur Paracetamol. Gelukkig had ik een hele serie ‘Vikings’ opgenomen en kon ik deze uitkijken tot 5 uur vanochtend. Dan toch maar in bed. Slapen op mijn rug en buik: onmogelijk. Dan toch maar op die heupen…

Oh hell! Uiteindelijk toch in slaap gesukkeld. Even wakker geworden om man en kindjes een zoen te geven, omgedraaid en weer verder gedoezeld tot tegen de middag. Om de één of andere reden had mijn vriend Ochtendstijfheid door dat hij me vandaag niet al te lang hoefde lastig te vallen; dat ik al genoeg andere zaken aan mijn hoofd had. Of misschien overheerste de pijn aan mijn heupen de pijn van de ochtendstijfheid? Kan dat?

In en uit de douche ging eigenlijk redelijk vlot, aankleden ook… Misschien begint het er toch wat hoopgevender uit te zien? Mailtjes checken… En dan komt het, na 15 minuten (het ‘academisch kwartiertje’) terug die pijnen in mijn heupen… Minder, maar het bouwt zich op. Ik moet en zal nog wat schrijven. Tegen overmorgen moet mijn artikel voor RAam (driemaandelijks tijdschrift RAliga) af.  Ik moet en ik zal!!!

Agenda bij de hand en schrappen maar… Alles wat niet dringend is, wordt uitgesteld naar ‘later’. Via lotgenoten uit de gesloten facebookgroep ‘Reuma En Dan’ leer ik dat ik zoveel mogelijk moet rusten na infiltraties en dat het een aantal dagen kan duren…

Geduld is een schone deugd, maar ik vul dan altijd aan: met die deugd ben ik jammer genoeg niet geboren…

Pfffffff….